Oppenheimer vertelt het waargebeurde verhaal van J. Robert Oppenheimer. Hij leidt het zeer geheime Manhattanproject. Onder meer de Hongaarse wetenschapper Edward Teller, die de waterstofbom uitvindt, werkt eraan mee. Oppenheimer is getrouwd met Katherine, maar heeft een affaire met Jean Tatlock, een lid van de Communistische Partij. De overheid acht haar gevaarlijk voor de belangen van de Amerikaanse veiligheid. Oppenheimer is uiteindelijk verantwoordelijk voor de uitvinding van de atoombom.
Oppenheimer is door Kurt Velghe op 10 juli 2023 beoordeeld met een 9,5 / 10.
Zoals ik een paar weken geleden al zei, heb ik een dubbel gevoel bij Christopher Nolan. Op zijn best maakt hij kleine meesterwerken als Memento (2000), The Prestige (2006) en Dunkirk (2017). In iets mindere doen (naar zijn gevoel dan wellicht in heel goeie doen) maakt hij het allemaal veel te ingewikkeld en presenteert het ons alsof we complete idioten zijn die geloven wat hij ons vertelt, zoals Tenet (2020) en het laatste half uur van Interstellar (2014). Inception (2010) wil ik hem nog vergeven omdat die film spannend is en goed vooruit gaat. Met deze Oppenheimer is hij naar mijn mening in opperste doen. Hij grijpt je bij de keel vanaf de eerste minuut en laat je niet meer los tot aan het laatste shot. Een knalprestatie als je weet dat de film drie uur duurt.
Eén van Nolans handelsmerken is tijd. In quasi elk van zijn films speelt hij met tijd en tijdlijnen. Dat doet hij ook nu weer door het verhaal non-lineair te vertellen. Hij springt van heden naar verleden en terug en werkt zo toe naar twee climaxen: de onvermijdelijke test van de allereerste atoombom en het resultaat van het onderzoek naar de zogezegde gevaarlijke communistische sympathieën van Oppenheimer. Het is haast niet te geloven hoe hij er op die manier in slaagt om een spannend en meeslepend verhaal te vertellen, terwijl we de helft van de tijd naar sprekende hoofden zitten te kijken. En toch is hij, als je het mij vraagt, daar glansrijk in geslaagd. Geen minuut is mijn aandacht verslapt tijdens deze drie uur durende zit.
‘Nolan grijpt je bij de keel vanaf de eerste minuut en laat je niet meer los tot aan het laatste shot.’
Zoals meestal in films van Nolan, regent het sterren. De ene na de andere bekende (of iets minder bekende) acteur duikt op en stuk voor stuk spelen ze de pannen van het dak, met een fantastisch trio op kop. Cillian Murphy weet perfect de ambiguïteit van zijn personage te vatten en maakt van Oppenheimer een kwetsbaar ego, Emily Blunt is steengoed zoals wel vaker, maar het is de quasi onherkenbare Robert Downey Jr. die de show steelt met misschien wel de beste rol uit zijn carrière. Ook de soundtrack past wonderwel bij de film en verhoogt de hartslag tijdens een aantal cruciale scènes. Hier en daar had het wat minder gemogen, maar dat is echt detailkritiek.
Als je weet dat Nolan erop stond om deze hele film op pellicule te draaien en te monteren, dan kan je alleen maar meer bewondering opbrengen voor zijn meesterschap. Hij heeft een film gemaakt van drie uur die er fantastisch uitziet, begeleid wordt door een prachtige soundtrack, spannend en meeslepend is en gebracht wordt door een schare uitstekende acteurs. Ik heb er alvast immens van genoten.
Te zien op Pathé Thuis
