J. Robert Oppenheimer krijgt de leiding over een geheim project: een poging om een atoombom te maken dat de oorlog moet beëindigen.
Oppenheimer is door Jordy Gomes op 24 juli 2023 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Christopher Nolan is één van de laatste regisseurs die alleen met zijn naam mensen naar de bioscoop kan trekken. Hierdoor wordt elk nieuw project van Nolan meteen hét evenement van de zomer. Het feit dat hij zijn vaste publiek nu warm weet te maken voor een drie uur durende (praat)drama over de man achter de atoombom, bewijst maar weer dat hij bioscoopbezoekers in de palm van zijn hand heeft. Oppenheimer werpt een introspectieve blik op een man met ambitie die de gruwel van zijn daden pas laat inzag.
De ondergewaardeerde Cillian Murphy (fantastisch in Peaky Blinders) krijgt de taak om J. Robert Oppenheimer te vertolken. Een man die de waarde kent van zijn eigen genialiteit en samen met een team van wetenschappers en fysici een nucleaire bom moet creëren voordat de nazi's dat doen. De onuitgesproken gevoelens van Oppenheimer worden goed overgebracht door de ogen van Murphy. Scènes waarin hij het ene zegt (hoe goed zijn team het heeft gedaan) maar van binnen iets anders voelt (schuldig vanwege het afschrikwekkende wapen dat hij op de wereld heeft gebracht) laten indruk achter.
‘Oppenheimer is een film die ik meer respecteer dan echt geweldig vind.’
Nolan gebruikt zijn eigen stijl om een verhaal te vertellen. De regisseur heeft uitgelegd dat voor deze film de scènes in kleur voornamelijk subjectief worden benaderd, vanuit het perspectief van J. Robert Oppenheimer zelf. Terwijl de zwart-wit scènes objectief worden getoond - feitelijk hoe het grotendeels volgens de geschiedenis is gegaan. Hierdoor komen gebeurtenissen soms nog een keer voorbij. Een objectieve zwart-wit ontmoeting tussen Oppenheimer en Einstein bijvoorbeeld (ze hebben elkaar echt ontmoet), dat vervolgens overschakelt naar kleur terwijl de twee met elkaar praten (subjectief, aangezien niemand zeker weet wat ze hebben besproken). Het is een slim trucje om onderscheid te maken.
Het hoogtepunt van Oppenheimer is ongetwijfeld de Trinity Test. Nolan gebruikt beeld, geluid, montage én een tikkende klok om de spanning continu vast te houden en de druk op te voeren. De explosieve scènes roepen een gek dubbelgevoel op bij de kijker. Een combinatie van prachtig en angstaanjagend. Dit is het wapen dat voor altijd de wereld zou veranderen, en deze realisatie komt hard binnen bij J. Robert Oppenheimer en het aanwezige publiek in de bioscoopzaal.
Tegenwoordig lijken films steeds langer te duren. Dit jaar alleen zijn er meerdere die voor mijn gevoel absoluut te lang doorgingen. Helaas valt Oppenheimer in dezelfde valkuil. Veel technisch gepraat om vervolgens weer naar oplossingen te zoeken, zorgt ervoor dat de drie uur durende film als een sleur aanvoelt. Dit verhaal had makkelijk in maximaal tweeënhalf uur - of minder - verteld kunnen worden.
Oppenheimer is een filmtechnisch hoogstandje zoals alleen Nolan dat kan leveren. Een interessante geschiedenisles over de vader van de atoombom, die echter sleept door de lange speelduur. Het is een film die ik meer respecteer dan echt geweldig vind. Dit is een belangrijk verhaal om een keer gezien te hebben, maar als film zal ik niet vaak naar Oppenheimer terugkeren. Hierdoor wordt Oppenheimer, ondanks zijn sterke kwaliteiten, voor mij één van de minste uit Nolans oeuvre.
Te zien op Pathé Thuis
