Een passieproject dat 40 jaar in de maak was. Megalopolis heeft een lange en roerige ontstaansgeschiedenis. Het is legendarisch regisseur Francis Ford Coppola in de herfst van zijn carrière gelukt om de film op het witte doek te brengen. Was de film het wachten waard?
Megalopolis is door Leander den Boer op 7 december 2024 beoordeeld met een 2 / 10.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Megalopolis is totaal onnavolgbaar. Toch zal ik proberen het verhaal op enigszins begrijpelijke wijze uit te leggen. We volgen architect Cesar Catilina (Adam Driver), een genie met grootse dromen die een utopie wil bouwen in het hart van de stad, met het pas ontdekte materiaal 'megalon'. Zijn machtswellustige tegenstanders zien in hem echter een gevaar. Van de dogmatische burgemeester (Giancarlo Esposito) tot een hitsige bankeigenaar (Jon Voight) en zijn populistische zoon (Shia LaBeouf), allemaal hebben ze zo hun redenen om de droom van Cesar om het utopische Megalopolis te bouwen, tegen te houden.
Het decor van deze strijd is 'New Rome', een corrupte stad die als een dystopische versie van New York richting de afgrond drijft. Vanaf het begin van de film wordt duidelijk de vergelijking getrokken tussen de nadagen van de Romeinse Republiek en de Verenigde Staten van nu. Coppola maakt ons duidelijk dat ook nu een ooit machtig rijk door corrupte machtswellustelingen ten onder dreigt te gaan, en dat we moeten kiezen voor visionaire ideeën boven de populistische retoriek van fascistische tirannen.
‘Megalopolis is een krankzinnige koortsdroom.’
Megalopolis is een krankzinnige koortsdroom. Bij tijd en wijlen betrap je jezelf er op de temperatuur van je voorhoofd te meten want deze film bekijken voelt aan als ijlen. Het verhaal is onbegrijpelijk, de film heeft geen structuur en er wordt een scala aan subplots geïntroduceerd waar vervolgens niets mee gedaan wordt. Het acteerwerk varieert van overgeacteerd tot apathisch, alsof elke acteur in een andere film speelt. Absolute dieptepunten zijn de acteerprestaties van Jon Voight en Shia LaBeouf. De personages, gespeeld door hen en de rest van de cast, zijn meer archetypen dan mensen en ondergaan geen emotionele ontwikkeling.
De kranten staan vol met de verhalen achter Megalopolis. Hoe regisseur Coppola de film al in de jaren 80 tot stand wilde brengen en meermaals pogingen deed over te gaan tot productie. En hoe crewleden vermoeid raakten, ruzie kregen met de regisseur en een groot deel van het productieontwerp- en visuele effectenteam opstapte. Uiteindelijk heeft hij 120 miljoen dollar uit zijn eigen zak in de film gestoken om deze tot stand te brengen. Het laat zien hoe zeer Coppola gelooft in de film en diens boodschap. Aan alles is te merken dat Coppola met Megalopolis oprecht dacht een diepzinnig werk op het witte doek te brengen. Alleen dat gegeven maakt de film al fascinerend.
Maar toch is het belangrijk een onderscheid te maken tussen Coppola's intentie en het eindresultaat. Want hoe goed bedoeld de film waarschijnlijk ook is, met zijn waarschuwingen tegen populisme en dogmatisme, Megalopolis raakt kant nog wal en is ontzettend vermoeiend. Ogenschijnlijk diepzinnig bedoelde boodschappen blijven oppervlakkig omdat ze worden weergegeven door personages die voelen alsof ze door AI zijn geschreven die op geen greintje sympathie of empathie kunnen rekenen.
Het is pijnlijk om te zien hoe een genie als Coppola in zijn nadagen de draad kwijt lijkt te zijn en verstrikt raakt in de vele boodschappen die hij met deze film probeert over te brengen. We hebben het hier immers over de regisseur van The Godfather en Apocalypse Now. Megalopolis is fascinerend als project, maar als film een spectaculair slechte mislukking.
Nu in de bioscoop
