Televisiepresentatrice Elisabeth wordt aan de kant gezet vanwege haar leeftijd en grijpt drastische maatregelen aan om haar plek in de spotlights terug te krijgen.
The Substance is door Rick Schuttinga op 25 september 2024 beoordeeld met een 9 / 10.
Kijk de trailer van The Substance en je weet dat je iets bijzonders gaat ervaren. Als je anderen de film aanbeveelt met de aanvulling dat ze de trailer keer twintig kunnen verwachten kan pas een weloverwogen beslissing genomen worden om je wel of niet tweeënhalf uur onder te dompelen in waanzin. Dat The Substance in de bioscoop het beste tot haar recht komt is onbetwist, door de details, bombastische soundtrack, smakeloze geluiden, close-ups en de ongekende gore.
Het subgenre body horror toont verontrustende tot choquerende lichaamsverminkingen, in The Substance daaraan geen gebrek. De gekte barst al snel los en wordt steeds weer een trede erger. Als je denkt dat het niet grootser kan dan heb je het mis. Een film van uitersten, je zult het verschrikkelijk óf fantastisch vinden, een neutraal tussengebied is er niet.
‘Je zult het verschrikkelijk óf fantastisch vinden, een neutraal tussengebied is er niet.’
The Substance is zo ambigue dat je zowat alle betekenissen die je in het verhaal zoekt ook zult vinden. Wees tevreden met wie je bent, check; groei mee met je jaren en omarm de verandering, ook aanwezig; dingen werken vanwege structuur en regels, ook te zien; behandel anderen met respect, wees niet egoïstisch en laat je niet verleiden door te mooie beloftes, het komt allemaal voorbij.
Het is schitterend hoe zenderbaas Harvey (Dennis Quaid) in close-up al urinerend en bellend tegelijk in de camera schreeuwt. Ook genieten wanneer hij even later als een ongemanierde tiener een kreeft zit te verorberen in een restaurant. Sowieso is iedere scène met de markante man genieten. Harvey is echter een bijrol, The Substance draait om Elisabeth (Demi Moore, zeer sterk gecast) en Sue (Margaret Qualley). Sue is de betere versie van Elisabeth, samen zijn ze één en dezelfde persoon maar tegelijkertijd toch ook weer niet. Precies daarin ontstaan alle problemen.
In drie hoofdstukken heeft Coralie Fargeat (Revenge (2017) echt wat te vertellen en zéker te tonen! Ze weet op een creatieve en komische wijze het begin met het einde te verbinden, zoals iedereen geboren wordt en sterft, een gegeven waar niemand aan kan ontkomen, hoe mooi de beloftes ook zijn.
