Nicholas kampt met depressie en heeft de scheiding van zijn ouders nog niet verwerkt. Vanuit het perspectief van zijn vader zien we hoe beide ouders proberen om hun zoon te helpen.
The Son is door Jordy Gomes op 22 november 2022 beoordeeld met een 7 / 10.
Florian Zeller's The Father (2021), gebaseerd op zijn gelijknamige toneelstuk, nam de kijker mee in het hoofd van een oudere man met Alzheimer. Vanuit zijn perspectief creëert de film een visualisatie van hoe het moet zijn om de grip op je eigen realiteit te verliezen. Een fantastisch uitgevoerd concept én mijn favoriete film van dat jaar. Zeller's andere toneelstuk, The Son, is nu ook omgetoverd tot een filmadaptatie. Ditmaal is het hardhandige onderwerp: depressie.
Het plot gaat specifiek over een tiener (de titulaire zoon) die lijdt aan depressie. Opvallend is dat het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de gescheiden vader en moeder - die niet helemaal begrijpen hoe ze met de depressie van hun kind moeten omgaan. Dit zorgt echter ook voor een probleem; we kunnen moeizaam een band scheppen met 'de zoon', aangezien we nooit vanuit zijn ogen kunnen meemaken hoe ellendig deze gevoelens zijn. Misschien is dat ook de intentie, je net zo machteloos voelen als de ouders die niet weten hoe ze hun zoon kunnen helpen, maar het eindresultaat werkt averechts. Aangezien we geen connectie kunnen creëren met zoon Nicholas neemt de emotionele betrokkenheid van de kijker juist af.
‘The Son werkt effectief als drama over depressie, maar de emotionele betrokkenheid ontbreekt.’
Hoe de depressie van Nicholas in beeld wordt gebracht komt toch erg dicht bij huis. Zijn afwezigheid spreekt voor zich, evenals de non-verbale houding die hij aanneemt. De ongelukkigheid is soms van zijn ogen af te lezen, waardoor het extra frustrerend wordt dat niemand de pijn begrijpt die hij voelt. Als een windvlaag is soms een sprankje vreugde te zien, zoals het moment dat hij samen met zijn vader danst in de woonkamer. Echter duurt dit enkele seconden, daarna staart zijn afstandelijke blik je weer rechtstreeks aan én keert de leegte terug.
Waar The Son in zegeviert is het acteerwerk van Nicholas' vader, gespeeld door Hugh Jackman. Voor zijn gevoel doet hij er alles aan om zijn zoon te helpen, maar tevergeefs. De situatie vraagt mentaal veel van hem, en ook zijn eigen privé-leven (met zijn nieuwe vriendin en pasgeboren zoon) begint hieronder te lijden. Jackman's acteerspel is sympathiek en compleet geloofwaardig. Hij is gemakkelijk het beste aspect van de film.
Echter kan The Son niet ontkomen aan de herkenbaarheid van het verhaal. Hierdoor zijn sommige momenten wat voorspelbaar en kun je gaandeweg al raden hoe dit dilemma zal eindigen. Ik was constant geïnteresseerd, maar tegelijk mis je dat aangrijpende gevoel dat de film 'echt' iets met je doet. Na afloop moest ik geen traantje laten, wat voor mij bewees dat ik onvoldoende gaf om de titulaire zoon. Zonde dat deze connectie ontbreekt.
Het geheel mag dan niet zo exceptioneel uitpakken als The Father, maar zoeken naar een film die deze hoge maatstaaf kan overtreffen lijkt mij onbezonnen werk. Beoordeel The Son binnen zijn eigen marges en je hebt nog steeds een effectieve drama, mede dankzij het hardhandige onderwerp én de acteerprestatie van Hugh Jackman. De film werpt een afstandelijke blik op iemand met depressie en laat je na afloop nadenken over de betrokken personages en hoe zij deze situatie hebben afgehandeld. Want, hoe je het ook bekijkt, dit blijft een ziektevorm die niemand ooit echt zal begrijpen.
Te zien op Prime Video en Pathé Thuis
