Anthony (Anthony Hopkins) lijdt aan de ziekte van Alzheimer waardoor zijn geheugen hem steeds meer in de steek begint te laten. Hij wilt niet toegeven en accepteren dat hij zorg nodig heeft op zijn oudere dag. Hij woont in bij zijn dochter Anne (Olivia Coleman) en we zien zijn toestand steeds verergeren.
The Father is door Jordy Gomes op 27 augustus 2021 beoordeeld met een 9 / 10.
De ziekte van Alzheimer heeft zoveel leed en verdriet achtergelaten. Grote kans dat iemand uit je eigen familie of vriendenkring wel eens met de ziekte in aanraking is gekomen. Omdat het hier gaat om een mentale aandoening kun je vaak niks meer doen dan machteloos vanaf de zijlijn toekijken hoe iemand waarvan je houdt steeds meer van je wegglijd tot het punt dat deze persoon je misschien niet eens meer herkent.. We kunnen haast niet omvatten hoe het moet zijn om zo door de laatste jaren van je leven te gaan, maar The Father probeert voor het eerst de ziekte tastbaar te maken en te visualiseren door het perspectief te belichten van iemand die hieraan lijdt.
Net als in Christopher Nolan's Memento (2000), een film die zich deels achterstevoren afspeelt omdat ons hoofdpersonage lijdt aan geheugenverlies, weet ook The Father los te breken van de conventionele manier van verhaalvertelling om ons zo iets unieks voor te schotelen. Alle facetten van film worden uit de kast getrokken om ons net zo gedesoriënteerd te maken als deze gebroken oude man die langzaam zijn grip op de realiteit verliest.
‘Ik heb nog nooit een film gezien die zo gevaarlijk dichtbij komt in het weergeven van de mentale toestand van iemand met de ziekte van Alzheimer.’
Dit wordt ingenieus laten zien door met verschillende aspecten te spelen. Scènes lopen niet helemaal in chronologische volgorde, conversaties kunnen deels gefabriceerd zijn in Anthony's hoofd, er zijn hallucinaties van bepaalde mensen die er misschien helemaal niet zijn én zelfs de meubels in het appartement van Anthony veranderen subtiel door de film heen om zo aan te tonen dat hij zich steeds meer vervreemd voelt van de buitenwereld.
Deze invalshoek probeert ons op de meest realistische manier een kijkje te geven in het hoofd van iemand met Alzheimer/dementie. Net als Anthony ben je gefrustreerd-verward en samen met hem word je uitgedaagd om te puzzelen naar de correcte gang van zaken. Ik heb nog nooit een film gezien die zo gevaarlijk dichtbij komt in het weergeven van de mentale toestand van iemand met deze gruwelijke ziekte. Als dankzij het kijken van The Father meer mensen iets leren over de inhoud van de ziekte of eventueel hulp weet te bieden in het rouwproces van een overleden dierbaren dan kan ik de film hiervoor alleen maar applaudisseren.
De film wordt gedragen door de Oscar-bekroonde rol van Anthony Hopkins - hij speelt de sterren van de hemel. Een afgezaagd gezegde, maar deze veteraan weet met zijn 83-jarige leeftijd gewoon nog dé prijs van Hollywood binnen te slepen. Elk gebaar dat hij maakt en blik die hij geeft komt geloofwaardig over. The Father is niet bang om de camera neer te zetten en Hopkins gewoon een dialoog te geven voor vier onafgebroken minuten. Hoe hij in een fractie van seconden kan veranderen tussen aardig, grappig, verward, verdrietig en angstig zijn maakt hem zo steengoed om naar te kijken. Zijn laatste monoloog laat je dan ook met een gebroken hart achter.
The Father is ongetwijfeld het beste wat ik dit jaar heb gezien. De film vormt een fantastisch geheel, maar laat ook ruimte over voor een eigen interpretatie. Dit is een geweldig stukje cinema dat hard binnenkomt door de indrukwekkende uitvoering. Een film die je bijblijft en waar je na afloop niet over raakt uitgepraat.
Te zien op HBO Max, Pathé Thuis, Videoland, NPO Plus, CineMember en Sooner
