De effecten van schizofrenie op het gezinsleven.
Julien Donkey-Boy is door Rick Schuttinga op 23 mei 2023 beoordeeld met een 8 / 10.
Twee jaar na Gummo (1997) komt Harmony Korine met zijn tweede speelfilm Julien Donkey-Boy en weer tien jaar daarna met Trash Humpers. De drie films lijken in meerdere opzichten op elkaar. Ze vertellen niet echt een verhaal, maar laten in een aaneenschakeling van beelden een bepaald leven zien - in het geval van Julien dat van een jongen met schizofrenie en welk effect dat heeft binnen het gezin.
De film was kort beschreven in meer dan honderd scènes waarbinnen is geïmproviseerd. Dat leverde veel materiaal op wat in meerdere rondes is teruggebracht naar de uiteindelijke anderhalf uur. De volgorde wat een soort van verhaal of gevoel moet overbrengen kan daardoor op de montagetafel worden bepaald.
‘Realistische en oprechte kijk binnen het gezinsleven, zonder opsmuk.’
Het mooie korrelige beeld valt gelijk op. Dit is gerealiseerd door de film eerst op 8mm te zetten en daarna op te blazen naar 35mm. Ook is gespeeld met snelheid, iets wat niet altijd even lekker uitpakt, zo komt na de mooiste scène in de gospelkerk gelijk de lelijkste met supersnelle cuts in de keuken.
Julien Donkey-Boy is de zesde Dogma 95-film en de eerste van buiten Europa. Deze manier van filmmaken zorgt voor de realistische en oprechte kijk binnen het gezinsleven; zonder opsmuk.
Juliens wereld is vreemd en aandoenlijk. Met buitenbeentjes en mensen die anders zijn. Bizar, uitbuitend of zorgwekkend wordt het nooit, daarom ook het vreemde gevoel van serene rust. Het zijn anderen met soms wat vreemde gedachtes of gebruiken. Toch kom je later dingen te weten waarachter duistere geheimen schuilen, maar daarvan toont de film alleen het oppervlak - en dat is precies voldoende.
Vergelijkend met Trash Humpers heeft Donkey-Boy stijl, kalmte en daadwerkelijk iets te vertellen; kijkend naar Gummo kun je oprecht zeggen dat Julien je betoverd met chants, herhaling en serene rust. Juliens vader, heerlijk gespeeld door Werner Herzog, houdt niet van "artsy-fartsy", maar dat is Julien Donkey-Boy wél geworden - en daarom ook niet voor iedereen geschikt. Het ontstijgt het conceptuele en nestelt zich stevig in het kunstzinnige. Mooie kunst in dit geval.
