Het levensverhaal van artiest Whitney Houston.
I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie is door Jordy Gomes op 23 december 2022 beoordeeld met een 5,5 / 10.
Het financiële succes van Queen's Bohemian Rhapsody (2018) creëerde hernieuwde interesse in het maken van films over bekende muzikanten. In een rap tempo werden de levensverhalen van Elton John (Rocketman, 2019), Elvis Presley (Elvis, 2022) én Whitney Houston (I Want Dance: The Whitney Houston movie) naar het scherm getoverd. Het grote nadeel hiervan; de zogeheten 'biopic formule' valt al snel op.
In The Whitney Houston movie komen alle bekende pieken en dalen weer voorbij: het krijgen van een succesvolle eerste hit, relatieproblemen, spanningen tussen de artiest en haar ouders, het overmatige drugsgebruik, en ga zo maar door. Dat deze films nu op de lopende band worden geproduceerd doet het muziekgenre geen goede. Als je er een handjevol hebt gezien, dan komen ze allemaal een beetje op hetzelfde neer.
‘Het is jammer dat een film over Whitney Houston zoveel steken laat vallen.’
Tevens is de manier waarop het verhaal wordt verteld zo standaard als maar kan. Recht voor zijn raap, zonder eigen creatieve draai. Zonde, want hoofdactrice Naomi Ackie doet haar best met het materiaal. Er zijn genoeg momenten dat ze de tijd krijgt om de innerlijke worstelingen van Whitney over te brengen. Ze speelt eigenlijk te goed voor de film waarin ze vastzit.
Ook de geloofwaardigheid is soms ver te zoeken. De acteurs lijken geen dag ouder, terwijl er een zee van tijd is voorbijgegaan. Dat Ackie de rol van Whitney moet spelen van leeftijd 18 tot en met 48 helpt natuurlijk ook niet. Had een jongere actrice gekozen voor de tienerjaren óf gebruik gemaakt van make-up en prosthetics om Whitney te verouderen.
Terugkomend op de tijd; waar is dat gebleven? De film vertelt vrijwel nooit waar we ons bevinden (denk aan locatie en jaartal). Hierdoor ontbreekt er een bepaalde flow. Scènes lopen niet lekker in elkaar over en voor je het weet is de pasgeboren baby van Whitney ineens jaren ouder. De film raast door de gebeurtenissen heen en valt ook regelmatig in herhaling. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoevaak we Whitney zien luisteren naar demo's, zodat ze vervolgens kan kiezen om dat nummer op te nemen of niet. De speelduur van tweeënhalf uur is door dit soort dingen duidelijk voelbaar.
I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie zal vast in de smaak vallen bij de grootste fans van de welbekende artiest. Ik zag ook lichtelijke potentie. Het acteerwerk van iedereen is goed, terwijl Naomi Ackie in het bijzonder alles geeft om Whitney respectvol te vertolken. Hoe bepaalde videoclips worden nagemaakt is ook mooi om te zien en haar muziek (tijdens de optredens) is natuurlijk geweldig.
Echter is de vertaling naar film gewoon niet goed genoeg gelukt. De vertelling is eentonig, de flow ontbreekt vanwege een gebrek aan plaatsing en de geloofwaardigheid wordt ook te vaak op de proef gesteld. Whitney staat bekend onder de bijnaam 'The Voice', maar dankzij de middelmatige kwaliteit wordt hier haar stem ontnomen. Het is jammer dat een film over Whitney zoveel steken laat vallen.
Te zien op Netflix, Prime Video en Pathé Thuis
