Hollywood in de jaren '20. Nellie (Margot Robbie) probeert carrière te maken als actrice, terwijl Jack (Brad Pitt) moeite heeft met de overgang van de 'stille film' naar film met gesynchroniseerd geluid.
Babylon is door Jordy Gomes op 14 januari 2023 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Nog voordat de titel in beeld komt laat regisseur Damien Chazelle zien wat voor soort film dit gaat worden. Zijn half uur durende opening is een aanval op de zintuigen en laat je met open mond kijken naar dit ordinaire 'extravaganza'.
Het openingsfeest is een zooitje, maar Chazelle laat deze chaos evengoed gecontroleerd overkomen. In lange onafgebroken shots beweegt hij de camera door het publiek heen. Vervolgens vult de swingende jazzmuziek van Justin Hurwitz de bioscoopzaal en speelt hij in op de aanwezige onstuimigheid. Al het exces is in volle glorie te aanschouwen. Seks, drugs, alcohol, niks wordt aan je verbeelding overgelaten.
‘Babylon is bombastisch, chaotisch en soms zelfs ordinair; dat creëert samen een vermakelijk zooitje.’
Zelfs als er een dode valt moet het feest gewoon doorgaan; schakel een olifant in als entertainment en je hebt de perfecte afleiding gevonden. Chazelle wil met deze absurditeit een idee schetsen van hoe het er aan toe ging in dat knotsgekke tijdperk. Het is aan alle kanten overdreven, maar het werkt.
De aaneenschakeling aan scènes op de filmset is mijn favoriete gedeelte. Dit wordt wederom bombastisch in beeld gebracht en strak gemonteerd. De snelle vaart gaat goed samen met de droge humor. In dit stuk komt het acteerwerk van Margot Robbie en Brad Pitt sterk naar voren. Beide geweldige spelers die een dikke pluim verdienen.
De overstap van de 'stille film' naar films met geluid speelt ook een interessante rol. Vooral voor Pitts personage valt deze verandering zwaar, wat zorgt voor pakkende discussies. Andere personages plukken juist de vruchten van deze ontwikkeling. Zo zien we Mexicaan Manny steeds hogerop komen binnen de filmindustrie, maar een opvallend oog ziet dat zijn persoonlijkheid mee lijkt te veranderen. Chazelle probeert subtiel aan te tonen dat alle roem ook gepaard gaat met negativiteit - zonder een partijdige kant te kiezen.
De pieken in Babylon zijn van hoogwaardig niveau, echt fantastisch filmvakmanschap. Echter stapelen de dalen zich op in de tweede helft. Naar mijn mening is het contrast te groot; het energieke tempo gaat flink op de rem, waardoor het geheel ineens een stuk trager overkomt. Scènes worden uitgerekt of voegen te weinig toe (de ondergrondse nachtclub bijvoorbeeld). Het punt dat Chazelle probeert te maken is soms binnen een aantal minuten duidelijk. Hierdoor voelt de rest als onnodige opvulling, puur om Babylon over de drie uur te slepen.
In Babylon schuilt een twee uur-durende adrenaline stoot van een film, en wat had ik die graag willen zien. Hoe het er nu voor staat is het nog steeds bovengemiddeld goed, maar een knipbeurt had geheid gezorgd voor een strakker eindresultaat. Waarschijnlijk was het hoge energiegehalte dan ook beter bewaard gebleven, zonde.
Als het eind eenmaal is aangebroken laat Damien Chazelle zijn liefde voor film als kunstvorm volledig voor zich spreken. Voor hem is dit een ode aan, voor ons een herinnering aan de warme gevoelens die films kunnen opwekken. Wat wil je als filmliefhebber nog meer?
Te zien op Netflix, Pathé Thuis en SkyShowtime
