Ex-soldaat Sergiy is mentaal beschadigd door het geweld van de afgelopen oorlog, maar probeert de draad weer op te pakken. Na ontslag bij de plaatselijke staalfabriek vindt hij een nieuwe baan; het rondrijden van schoon drinkwater.
Atlantis is door Rick Schuttinga op 2 maart 2020 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Atlantis opent en sluit af met een warmtesensor. Het is geen gimmick, want het komt verder nergens terug, dus moet dus een betekenis hebben. Misschien wel hoe troosteloos en kil de omgeving ook is, de warmte van de mens verdwijnt nooit - wie zal het zeggen.
Ieder shot en elke setting is visueel aantrekkelijk. Ze lijken op unieke kijkdozen met meerdere lagen recht achter elkaar. Er gebeuren dingen op de voorgrond, midden en achtergrond. En steeds weer horizontaal georiënteerd. Atlantis is in dit opzicht fascinerend.
De badscène is één van de in totaal 28 shots uit de film. 7 minuten lang zien we hoe een afgelegen graafbak wordt gevuld met water, er een vuurtje onder wordt gestookt en Sergiy een verrukkelijk bad neemt. De compositie, het tempo; een rustgevend beeld waarbij alles klopt.
‘Ieder shot en elke setting is visueel aantrekkelijk.’
Of slow cinema je aanspreekt lijkt alles te maken te hebben met het onderwerp. Want als er niet veel gebeurt moet hetgeen je ziet je wel aanspreken. Bij Atlantis is dat het geval. De industrie van het begin toont krachtig en de gebeurtenissen aldaar zijn tot op zekere hoogte explosief. Het verval van huizen en leefomgeving doet urbex aan en heeft zo zijn charme. De film speelt zich af in 2025, maar voelt als historie.
Atlantis blijft boeiend, ondanks dat het verhaal niet veel vertelt. Als je kijkt naar de filmtitel en dat koppelt aan de gezonken stad, de verloren beschaving zie je wel een link(je) met het verhaal: doden door de Oekraïens-Russische oorlog en het onleefbaar geworden land.
Te zien op Pathé Thuis, CineMember, Sooner en Criterion
