Het is 2025: de Oekraïense Sergiy worstelt met de posttraumatische stressstoornis als gevolg van de recente oorlog met Rusland. Na het verliezen van zijn baan vindt hij vrijwillig werk in het waarborgen van de lichamen van de oorlogsslachtoffers.
Atlantis is door Liselotte Gertenbach op 15 maart 2020 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Atlantis komt vrij langzaam en voorzichtig op gang. De film volgt de stoïcijns-ogende Sergiy die moeite heeft met zijn leven na de oorlog. Dit uit zich in willekeurige uitbarstingen, of juist emotieloze gesprekken. De realiteit van de situatie, en de manier waarop de film dit ter uiting brengt, is uitstekend gedaan. Met relatief weinig dialoog en weinig verbale karakterontwikkeling kom je er achter wat er in Sergiy omgaat en hoe Oekraïne eruit ziet in deze na-oorlogse periode. Sergiy's vrijwilligerswerk waarin hij lichamen opgraaft met een team vrijwilligers werk toont de pijnlijke realiteit van de situatie.
Atlantis maakt gebruik van camerastandpunten waarbij een specifiek perspectief gefilmd word: soms vanuit een auto, of vanuit een hogere locatie. De camera beweegt niet mee met onze karakters, maar blijft statisch en op zijn plek, ongeacht of mensen uit het beeld verdwijnen. Maar een enkele keer wijkt de film hiervan af. De eentonigheid van Sergiy's leven wordt hiermee helder naar voren gebracht, en door kleine uitzonderingen in de wijze van filmen worden wijzigingen in zijn gemoedstoestand verduidelijkt.
Atlantis is niet de meest spannende, uitdagende of enerverende film, maar het weet desondanks met slimme technieken, goed acteerwerk, en sterk gevoel van realiteit zijn verhaal goed over te brengen.
Te zien op Pathé Thuis, CineMember, Sooner en Criterion
