In dit waargebeurd rechtbankdrama wordt het verhaal verteld van de zogeheten 'Chicago 7', zeven (eigenlijk waren het er acht als je de leider van de Black Panther beweging meerekent) leden van diverse verenigingen die samen een vreedzaam protest organiseerden tegen de Vietnam-oorlog tijdens een Democratische nationale conventie in 1968 en aangeklaagd werden omdat het protest uitmondde in rellen tussen de verschillende bewegingen en de politie.
The Trial of the Chicago 7 is door Kurt Velghe op 6 november 2020 beoordeeld met een 9 / 10.
Dat Aaron Sorkin een meester is in het schrijven van vloeiende dialogen, waarbij de personages elkaar verbaal de loef afsteken, bewees hij al meermaals in het verleden met o.a. The Social Network (2010), A Few Good Men (1992) en Moneyball (2011). Hier voegt hij er nog een knappe structuur aan toe. Hij springt namelijk direct van de voorbereiding van de rellen naar de rechtbank om later slechts geleidelijk aan via flashbacks te laten zien hoe het protest evolueerde. Bovendien houdt hij als regisseur de film strak in handen en houdt er een vlot vertelritme op na.
Dit soort films, waarin vooral gepraat wordt, valt of staat natuurlijk met de acteurs. Kunnen zij de knappe dialogen geloofwaardig brengen of zijn ze eerder houterige clowns die al hun dialogen van het papier lijken af te lezen? Het eerste geldt hier meer dan ooit. De schitterende ensemblecast speelt de pannen van het dak. Mark Rylance schittert als de advocaat van de beklaagde, die zich gedurende het proces almaar meer opwindt in het rechtssysteem en de rechter. Die rechter, een wat wereldvreemde en racistische eikel, wordt trouwens al even knap vertolkt door oudgediende Frank Langella. De rest van de cast is minstens zo indrukwekkend.
Het helpt natuurlijk dat alle personages zo mooi geschreven zijn en elk hun verhaal hebben, die altijd mooi in evenwicht blijven met het raamverhaal. Joseph Gordon-Levitt, altijd goed trouwens, speelt de aanklager die niet onder stoelen of banken steekt dat hij deze zaak ethisch niet verantwoord vindt. Eddie Redmayne speelt eindelijk eens een 'normale' jongen, Tom Hayden, met een dubbele agenda. Ook Sacha Baron Cohen die, of wat dacht u, voor de nodige humor zorgt, maar daarnaast ook dramatisch meer dan zijn mannetje staat. Ook Michael Keaton laat in een kleinere rol zien dat hij meer is dan de Batman van Tim Burton. Kortom, knap geschreven, sterke dialogen en een uitmuntende cast bezorgen iedere filmliefhebber ongetwijfeld een avond heus filmplezier.
Te zien op Netflix
