Literatuurprofessor Leda heeft tijd nodig voor zichzelf en verblijft voor een tijdje in een klein Grieks dorpje. Aanvankelijk doet haar dat enorm veel deugd, tot ze op een dag een confrontatie aangaat met een New Yorkse familie die daar ook verblijft. Een onfortuinlijke gebeurtenis noopt haar terug te blikken op haar mislukte huwelijk en haar keuzes als moeder.
The Lost Daughter is door Kurt Velghe op 1 januari 2022 beoordeeld met een 9 / 10.
Maggie Gyllenhaal herwerkte de roman van Elena Ferrante tot een filmscenario en nam zelf ook de regie voor haar rekening. Ze kon beroep doen op de immer fantastische Olivia Colman, schitterend bijgestaan door Dakota Johnson, Jessie Buckley en een charmante Ed Harris.
‘De keuze om constant dicht op de huid van de personages te zitten, zorgt ervoor dat je ook mentaal bij hen blijft, of je nu wilt of niet.’
Knap hoe Gyllenhaal erin slaagt om een soort constant dreigende sfeer over het dorpje te laten hangen. De wat norse, niet altijd even sympathieke Leda probeert zich zo weinig mogelijk te ergeren, maar geleidelijk aan maakt zich toch een soort angst van haar meester. Bovendien is het heel mooi hoe Gyllenhaal de persoonlijke problemen van Leda beetje bij beetje doet binnensijpelen. De flashbacks duren altijd maar langer en graven altijd maar dieper in het leven van Leda. En ondertussen neemt de dreiging op het eiland toe.
Het moge duidelijk zijn dat dit een acteurs gedreven film is. Olivia Colman is dan ook perfect gecast als de complexe, met zichzelf worstelende Leda. Gyllenhaal weet echter ook haar stempel te drukken door een paar bewuste regiekeuzes. Zo zorgt de keuze om constant dicht op de huid van de personages te zitten ervoor dat je ook mentaal bij hen blijft, of je nu wilt of niet. Cinematografisch zit het meer dan snor en ook de vintage aanvoelende score zit er boenk op. Gyllenhaal levert met deze film een visitekaartje af om u tegen te zeggen. Het zou mij niet verwonderen mochten deze prachtige film een aantal Oscarnominaties te beurt vallen.
Te zien op Netflix
