Wanneer Peter Parker (Andrew Garfield) wordt gebeten door een gemuteerde hybride van een mens-spin veranderd hij in superheld Spider-Man die New York moet redden van The Lizard.
The Amazing Spider-Man is door Jordy Gomes op 22 juli 2022 beoordeeld met een 6,5 / 10.
De regisseur van de originele Spider-Man trilogie, Sam Raimi, had een moeizame samenwerking met Sony tijdens de productie van Spider-Man 3 (2007). Hierdoor was het vertrouwen geschaad. De deadline behalen voor Spider-Man 4 in 2011 bleek een onmogelijke taak. Daarom besloot Sony om overnieuw te beginnen met een schone lijn in de vorm van een reboot. The Amazing Spider-Man (2012) moest het begin zijn van een nieuwe franchise met Andrew Garfield in de hoofdrol.
Met de kennis van nu weten we dat deze 'franchise' van korte duur was, aangezien er nooit meer werd geproduceerd dan twee delen. Hierna besloot Sony om met Disney in zee te gaan en kregen we Tom Holland in het gezamenlijk Marvel filmuniversum. Om deze redenen wordt The Amazing Spider-Man vaak gezien als het mindere broertje in de reeks, maar deze eerste film krijgt wat mij betreft onterecht veel kritiek over zich heen.
‘Een potentieel sterke Spider-Man reboot die te min wordt gedaan door Sony's negatieve invloed.’
De grootste valkuil van The Amazing Spider-Man is dat het verhaal volzit met bekende elementen die we allemaal kennen, maar deze zijn ook noodzakelijk voor elke Spider-Man adaptatie. Hij wordt gebeten door een spin, moet zijn krachten onder controle zien te krijgen, vecht tegen een slechterik die de veiligheid van de stad bedreigt én verliest een dierbare om te leren dat 'met veel kracht, ook veel verantwoordelijkheid komt.' Je kent het allemaal wel. Vanwege zijn gelijkenissen wordt de film teveel vergeleken met de oorspronkelijke van Sam Raimi (2002). Ook mijn voorkeur gaat uit naar het origineel, wat echter niet betekent dat we deze reboot links moeten laten liggen.
Het is eerlijk om The Amazing Spider-Man te beoordelen als losstaande film, zonder vergelijkingen met alles wat daarvoor of daarna is gekomen. Opzichzelfstaand is dit namelijk een goed uitgevoerd oorsprong-verhaal voor Peter Parker. Wat voornamelijk te danken is aan het acteerwerk van Andrew Garfield. Garfield speelt Peter als de rustige en verlegen jongen achterin de klas. Tijdens de scènes op school zien we meteen dat zijn hart op de goede plaats zit, aangezien Peter het opneemt voor een jongen die wordt gepest door Flash. Het duurt zo'n vijfenveertig minuten voordat Peter überhaupt wordt gebeten door de spin, wat ervoor zorgt dat we hem eerst beter leren kennen.
Peter's karakterontwikkeling is de film's grootste kracht en Andrew Garfield krijgt absoluut de kans om te laten zien wat hij in huis heeft tijdens de dramatische scènes. Discussies tussen Peter en zijn verontruste tante of de dood van Ome Ben komen sterk binnen. De frustraties en emoties zijn afleesbaar van Peter's gezicht. Je leeft mee met elke tegenslag die hij te verduren krijgt. Garfield's dubbelzijdige acteerwerk belicht goed het contrast tussen de haast tragisch sympathieke Peter en de heldhaftige daden van een sarcastisch-gebekte Spider-Man. Tevens zijn de scènes waarin hij door New York swingt fantastisch in beeld gebracht en ook de actiemomenten zijn creatief uitgevoerd.
Het liefdesverhaal pakt ook positief uit. Gwen Stacy (Emma Stone) is niet je standaard dame in nood en kan voor zichzelf opkomen. Ze is slim, net als Peter, waardoor je gelooft dat ze voor hem zou kunnen vallen. Hun interacties zijn in het begin nogal verlegen, zoals wanneer Peter mompelend aan Gwen vraagt of ze mee uit wilt. Het is erg schattig om te zien. De band die ze vervolgens opbouwen voelt authentiek aan, waarschijnlijk omdat Andrew Garfield en Emma Stone ook daadwerkelijk aan het daten waren tijdens de opnames van de film. Het verkoopt hun verliefdheid nét dat kleine beetje extra.
Helaas weet The Amazing Spider-Man ook niet aan de schaduw van Sony te ontsnappen. De meest negatieve invloed is terug te zien in het karakter van Dr. Connors. Een wetenschapper die een arm mist en zichzelf probeert te genezen door hagedissen DNA te gebruiken. Het belangrijkste aspect van dit personage is dat Dr. Connors zelf sympathiek moet zijn, een mentor-figuur voor Peter die hij koste wat kost wil redden van zijn slechte alter-ego The Lizard. Deze dualiteit tussen Connors en zijn kwaadaardige wederhelft komt echter amper naar voren. Sony heeft veel scènes, met betrekking tot het privé-leven van Dr. Connors (zoals met zijn vrouw en zoon), eruit geknipt. Belangrijke momenten waarin hij gegrond wordt met een dosis menselijkheid hadden het contrast tussen goed en slecht beter kunnen belichten.
Sony gaat jammer genoeg vaker zo te werk. Achter de schermen gaan er verhalen rond over productie-notities waarin bepaalde eisen staan die in de film verwerkt moesten worden, zoals dat Peter Parker een skateboard gebruikt (aangezien dat 'cool' is om te zien voor jongeren) of de toevoeging van een achtergrondverhaal voor Peter Parker's ouders. Dit laatste aspect lijkt een frisse invalshoek, maar antwoorden op dit zogeheten mysterie komen we in deze film niet te weten. Andere plotelementen, zoals het opjagen van Ben's moordenaar of het verhaal omtrent Dr. Ratha, worden ook middenin de film ineens aan de kant geschoven en nooit opgelost. Het maakt The Amazing Spider-Man een verhaaltechnisch rommeltje.
Ergens in The Amazing Spider-Man schuilt een potentieel sterke film die helaas nooit aan het licht zal komen vanwege de bemoeienissen van Sony achter de schermen. Hun invloed werd met het overvolle vervolg, The Amazing Spider-Man 2 (2014), nog groter. Dankzij de financiële teleurstelling van deze film werden alle plannen voor verdere vervolgen stopgezet en besloot Sony om met Disney te gaan samenwerken. Het is teleurstellend dat het zo moest lopen, want Andrew Garfield was absoluut goed in de rol. Gelukkig kreeg Garfield jaren later een mooie afsluiting in Spider-Man: No Way Home (2021).
Te zien op Netflix, Disney+, Prime Video, HBO Max, Pathé Thuis en Viaplay
