Toezichthouder Will (Winston Duke) moet bepalen welke ziel de eer krijgt om geboren te worden als mens op Aarde.
Nine Days is door Jordy Gomes op 31 juli 2022 beoordeeld met een 9 / 10.
Filmhuis drama Nine Days zit vol filosofische vragen over het leven. Het verhaal is ontzettend interessant en doet met mate denken aan Soul (2020) van Disney/Pixar. Hierin kwam 'The Great Before' voorbij. Een plek waar zielen zich bevinden nog voordat ze geboren zijn. Een soortgelijke premisse hanteert Nine Days ook. Helaas gemist in de bioscoop, maar nu te zien op Pathé Thuis.
Will is toezichthouder voor zielen op Aarde en bekijkt hun levens mee via diverse tv-schermen. Wanneer iemand komt te overlijden verschijnen er verschillende, ongeboren zielen aan zijn deur die zich komen aanmelden als kandidaat. Stuk voor stuk gaan deze zielen een soort sollicitatiegesprek aan met Will, waarin ze moeten aangeven waarom zij vinden dat ze recht hebben om geboren te worden. Het selectieproces duurt in totaal negen dagen, vandaar de filmtitel.
‘Nine Days zit vol filosofische vraagstukken over het leven die bijzonder mooi worden beantwoord.’
Dit concept wordt volledig benuttigd en brengt existentiële vraagstukken met zich mee. Tijdens elk van de negen dagen legt Will de kandidaten een nieuwe opdracht voor, waardoor we meer over hen te weten komen. Morele dilemma's tonen bijvoorbeeld aan hoe een personage in elkaar steekt qua karakteristieken. Terwijl een andere opdracht weer de verschillende interesses toont, zoals hobby's. Als kijker ben je samen met Will aan het werk om profielen te schetsen van elk van de zielen. Het is fascinerend dat conversaties een beeld kunnen vormen van iemands persoonlijkheid.
Tussen de kandidaten bevindt zich Emma, iemand die Will voor het blok zet met meerdere vragen over het leven op Aarde. Ze is erg optimistisch, wat in zwaar contrast staat met een andere kandidaat, genaamd Kane. De film neemt zijn tijd om de verschillende perspectieven van zielen te onderbouwen. Emma focust zich juist op het plezier, de liefde en alle vreugde in de wereld, terwijl Kane zich realiseert dat een mensenleven vol zit met verdriet, pijn, tegenslagen en de dood. Niks in Nine Days wordt zwart-wit afgebeeld en daarmee maakt de film een indrukwekkende impressie.
De filmmakers zijn niet bang om dit concept serieus te benaderen, inclusief de grauwere aspecten. Aan het eind van de rit kan maar één ziel een leven op Aarde krijgen. Dit betekent dat bepaalde kandidaten geëlimineerd worden. Het is somber om te aanschouwen hoe iemand van zijn leven wordt beroofd, nog voordat deze daadwerkelijk van start kan gaan. De uitwerking van dit plot-element is echter bijzonder aangrijpend. Will biedt iedereen de kans op een waardig afscheid en dat raakt absoluut de gevoelige snaar.
Het verhaal bouwt op naar een eind waarin die ene keuze centraal staat: Wie verdient een leven op Aarde? De film kiest wijselijk om niet te lang bij deze beslissing stil te staan en gebruikt zijn conclusie meer om te onderstrepen dat elk leven kostbaar is. Zelfs de zielen die uiteindelijk maar dagen hebben geleefd tijdens dit selectieproces maakten kostbare herinneringen. De laatste dialoog van Will functioneert dan ook als een uitlaatklep voor hem én jou als kijker. Je mag eindelijk je emoties vrijlaten.
Nine Days creëert hernieuwde waardering voor je eigen bestaan. De film vraagt om eens goed om je heen te kijken. Neem de kleine dingen en mooie momenten in het leven nooit meer voor lief. Of, zoals Nine Days zo schitterend stelt; "Het gaat uiteindelijk niet om de tijdsduur, maar wat je ermee doet."
Te zien op Netflix en Pathé Thuis
