De 17-jarige Autumn wordt geconfronteerd met een ongewenste zwangerschap en besluit met nicht en vriendin Skylar naar een andere staat te reizen om daar een abortuskliniek te bezoeken.
Never Rarely Sometimes Always is door Rick Schuttinga op 25 juni 2020 beoordeeld met een 8,5 / 10.
Regisseuse Eliza Hittman toont 'hoe het echt zou kunnen zijn'. Een oprecht verhaal zonder sensatie. Met nuance en diepgang. Over het normale, saaie leven waar soms iets gebeurt waar je niet op zit te wachten. Never Rarely Sometimes Always kun je echter onmogelijk wegzetten als saai.
Van Sidney Flanigan gaan we nog veel horen. Zij zet met Autumn haar eerste acteerprestatie neer. Emotioneel een zeer indrukwekkende. Autumn wordt niet vanbinnen verscheurd door een moeilijke keuze, ze is zeker van haar zaak. Desondanks blijft het wel een zware beslissing. Tijdens de paar dagen dat we haar volgen denkt ze aan niets anders. Het moment dat ze breekt is bijzonder - tijdens een prachtige one-taker. Daar raken trauma's even de oppervlakte. Je kent geen details, maar je weet wel dat dit een beschadigde meid is.
‘Je kent geen details, maar je weet wel dat dit een beschadigde meid is.’
Never Rarely Sometimes Always is bijna een stomme film te noemen. Niet stom in kwaliteit, maar in zwijgen. Er is nauwelijks dialoog en toch wordt er zoveel gezegd. Zonder veel woorden kun je alles aflezen van de gezichten en zien in lichaamstaal. Vooral de gesprekjes tussen de twee nichten (Skylar, door Talia Ryder) zijn mooi. Die voelen elkaar aan en hebben aan een bevestigende blik of ontkennende houding genoeg.
Een sombere film, met veel ziel, een ziel vol onbenoemde tranen. Ergens diep begraven in Autumn en Skylar is nog een sprankje hoop te vinden. Je ziet het sporadisch naar boven komen. Het maakt wel net het verschil tussen doorgaan of definitief opgeven.
Te zien op Prime Video en Pathé Thuis
