Orson Welles contacteert gerenommeerd scenarist Herman J. Mankiewic om voor hem een scenario te schrijven. Zijn naam zal niet op de credits verschijnen. Terwijl Mank schrijft, blikt hij terug op het woelige Hollywood van de jaren '30.
Mank is door Kurt Velghe op 17 december 2020 beoordeeld met een 8 / 10.
David Fincher is, wat mij betreft, één van de beste regisseurs van zijn generatie. Hij ontgoochelt nooit en heeft wat mij betreft nog geen slechte film afgeleverd (neen, ook niet het ondergewaardeerde Alien³ (1992)). Met deze Mank levert hij wellicht niet zijn beste film af, maar op de één of andere manier weet hij toch weer te imponeren.
Op filmisch vlak scheert de film hele hoge toppen. Fincher haalt alles uit de kast om het Hollywood van de jaren '30 tot leven te roepen. En hij doet dat op weergaloze wijze, zoals we van hem gewoon zijn. Van de begingeneriek over de klassevolle zwart-wit fotografie tot en met de zogeheten 'cigarette burns' die vroeger de overgang naar een nieuwe filmrol aangaven.
Daarenboven kan hij rekenen op een schitterende cast, met een immer degelijke Charles Dance en Gary Oldman op kop. Zoals wel vaker, flirt hij met overacting, maar meestal weet hij de juiste toon te vinden. Ook Amanda Seyfried doet het uitstekend als Marion Davies. Wat heeft deze jongedame een weg afgelegd sinds haar Sophie uit Mamma Mia! (2008). Alleen jammer dat de prent niet constant weet te boeien. Op zich wordt er wel een interessant verhaal verteld (of het waar is, weet ik niet) maar dat is niet genoeg om een publiek meer dan twee uur te boeien. Laat dat u echter niet afschrikken, want de film is zo mooi om naar te kijken dat het verhaal er af en toe gewoon niet toe doet.
Te zien op Netflix
