De film belicht het levensverhaal van componist Leonard Bernstein en de ingewikkelde relatie met zijn vrouw Felicia.
Maestro is door Jordy Gomes op 9 december 2023 beoordeeld met een 7 / 10.
Mijn aandacht werd in eerste instantie getrokken door acteur Bradley Cooper in de komische Hangover-films, waarna hij later meer dramatische rollen op zich nam. Zijn ambitie reikte echter niet alleen tot voor, maar ook achter de camera. Ik vond Coopers regiedebuut, een herinterpretatie van A Star is Born (2018), werkelijk fantastisch. Daarom was ik benieuwd naar zijn volgende project. Met Maestro plaatst hij opnieuw muziek centraal, dit keer in een biografische film over componist Leonard Bernstein.
De film rust volledig op de schouders van Bradley Cooper en Carey Mulligan, die respectievelijk Leonard en zijn vrouw Felicia vertolken. We zien hun band opbloeien en worden hierin meegesleept omdat het niet alleen om liefde draait, maar ook om vriendschap. Het zijn de kleine interacties, de speelse omgang met elkaar en de manier waarop ze comfort vinden in de ander, die deze relatie geloofwaardig maken.
‘Strip je Maestro van zijn technische vakmanschap dan biedt de film niets nieuws onder de zon.’
Dit alles speelt zich af tijdens de eerste helft van de film, die tevens in zwart-wit is geschoten. Dit levert niet alleen prachtige beelden op, maar versterkt ook de visuele verhaalvertelling. Het gebruik van sterke contrasten tussen licht en donker leidt tot metaforische beelden, zoals wanneer we Leonard zien dirigeren terwijl Felicia op de achtergrond letterlijk 'in zijn schaduw' staat. Cooper lijkt absoluut te weten wat hij wil overbrengen met zijn regiestijl.
Halverwege Maestro maakt de film een tijdssprong en schakelt over naar kleur. De oudste dochter van Leonard en Felicia is bijna jongvolwassen geworden, wat ongeveer de verstreken tijd aanduidt. Hoewel nog steeds sterk geacteerd en mooi geproduceerd, blijft het verhaal veilig binnen de vertrouwde grenzen. Voor mijn gevoel was de eerste helft in zwart-wit een stuk onconventioneler; het is jammer dat dit niet werd doorgetrokken naar de rest van de film.
Opvallend is dat er weinig aandacht wordt besteed aan Leonard Bernstein - de componist - en veel aan het privéleven en de persoonlijke problemen van Lenny. Aanvankelijk lijkt dit een goed idee, maar juist hierdoor volgt de film steeds meer de traditionele biopic-formule, met onderlinge ruzies tussen man en vrouw, overmatig drugsgebruik en toenemende affaires. Strip je Maestro van zijn technische vakmanschap dan gaat het verhaal wederom over een muzikant die worstelt met zijn sexualiteit, depressiviteit én virtuositeit. De film biedt eigenlijk niets nieuws onder de zon.
Maestro is hierdoor moeilijk te beoordelen. De hoogtepunten zijn echt fantastisch en van diepe dalen is niet nadrukkelijk sprake, maar door het verhaal zo doorsnee te presenteren gaat een deel van de emotionele impact verloren. Na afloop weet ik nog steeds nauwelijks iets over de denk- en werkwijze van deze legendarische dirigent en componist. Misschien had de filmtitel beter veranderd kunnen worden in Lenny.
Te zien op Netflix
