Vijf jongeren hebben ieder uiteenlopende problemen in hun thuissituatie.
Ken Park is door Rick Schuttinga op 19 maart 2023 beoordeeld met een 5,5 / 10.
Shawn, Claude, Peaches, Tate en 'Krap Nek' zijn vrienden. Toch gaat de film voornamelijk over hun individuele relatie met ouders, verzorgers of volwassenen in het algemeen. De onderlinge band komt nauwelijks aan bod - op een trio met goed gesprek na. De groep praat niet mét en vindt geen steun bíj elkaar. Eigenlijk is de film niets meer dan een vijfluik van leeftijdsgenoten die allemaal vast zitten in een leven van misbruik en geweld.
De dood van vriend Krap Nek komt niet ter sprake, dus het trauma lijkt niet van invloed op hun leven; dat is al slecht en lijkt niet erger te kunnen. Ken Park kun je bijna een anthologie noemen terwijl dat niet de bedoeling is.
Dit is gewoon een hoop ellendige personen achter elkaar geplakt. Vijf vrienden die worstelen met trauma's en hun heil zoeken in seks en geweld: Shawn is bezig een heel gezin kapot te maken; Claude moet weerstand bieden tegen zijn alcoholische, gewelddadige en misbruikende vader; Peaches kan niet loskomen van haar zwaar religieuze vader; de psychopathische Tate ziet niet dat zijn grootouders het goed met hem voorhebben; en Krap Nek die zich al in de openingsscène door het hoofd schiet op de skatebaan - zijn motivatie komt aan het eind veel te kort en makkelijk aan bod.
‘Te veel gepropt in te weinig tijd.’
Ken Park werkt onvoldoende omdat te veel (vijf personages) is gepropt in te weinig tijd (anderhalf uur). Dit verhaal in een (mini)serie gieten of er een lange film van tweeënhalf uur van maken zou een hoop goed doen.
De film is seksueel expliciet en gewelddadig. Maar alle subtiliteit is overboord gegooid, terwijl dat juist een grote kracht kan zijn. Nu zien we Tate, al masturberend en ejaculerend zichzelf wurgen. Dit hoeft helemaal niet, het dient geen enkel doel, we weten al dat hij psychotisch is. Of Peaches die iemand oraal bevredigd terwijl de erectie duidelijk langs haar mond gaat. Larry Clark wil nietsverhullend zijn, maar gaat er niet volledig voor. Nu werkt de beoogde controverse averechts.
Net als Kids (1995) is ook Ken Park een film van Larry Clark waarvoor Harmony Korine het scenario heeft geschreven. Toch was Clark eigenwijs en veranderde hij de ontknoping van Korine. Deze aanpassing is duidelijk te zien in de teleurstellende afronding. Clark wil zijn personages sparen, maar hierdoor is de afronding abrupt en veel te flauw voor hetgeen hij eerder over zijn personages uitstortte. Kies voor totale vernietiging, iets wat Korine zeker wel had gedurfd - en vermoedelijk ook had geschreven.
Ken Park en Kids vergelijkend is de eerste in weergave explicieter, maar wat betreft impact een stuk minder; Kids bereikt het tegenovergestelde en weet met een suggestieve weergave en een eenvoudige boodschap véél meer impact te maken. Sowieso bevat Ken Park nauwelijks tot geen moraal en kiest Clark voor een all-in aanpak die niets tot de verbeelding overlaat.
