In Joker: Folie à Deux pakken we de draad een paar jaar na de eerste film op. Arthur Fleck (Joaquin Phoenix) wacht in de gevangenis op de rechtszaak die zijn lot moet bepalen na het leed dat hij als zijn alter ego Joker in de eerste film heeft aangericht. Al snel komt hij zijn grote liefde Lee Quinzel (Lady Gaga) tegen met wie hij denkt het leven te kunnen delen. Ze blijken een gezamenlijke liefde voor muziek te hebben.
Joker: Folie à Deux is door Leander den Boer op 4 oktober 2024 beoordeeld met een 4 / 10.
Even terugspoelen naar 2019. Joker werd, tegen de meeste verwachtingen in, een gigantisch commercieel én kritisch succes. De film bracht meer dan 1 miljard dollar op en werd overladen met nominaties en prijzen. De kers op de taart was de dikverdiende Oscar voor beste acteur voor hoofdrolspeler Joaquin Phoenix. Regisseur Todd Phillips, voorheen vooral bekend als de middelmatige regisseur van comedy's als The Hangover (2009), haalde zijn gram en besloot al aan de slag te gaan met een vervolg op Joker.
Joker: Folie à Deux doet een poging het karakter van Arthur en zijn alter ego Joker verder te deconstrueren. De film focust vooral op de grens tussen deze twee persoonlijkheden. Voor Lee is deze grens vaag en vrijwel non-existent. Arthur en Joker zijn voor haar dezelfde persoon, en juist vanwege de acties van Joker valt ze voor hem als een blok. Maar Arthurs advocaat hamert erop dat hij tijdens de rechtszaak juist moet laten zien dat er wél een duidelijke grens is, en dat de getraumatiseerde Arthur niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor de daden van zijn gruwelijke alter ego.
‘Wat overblijft is een film die vrijwel niks toevoegt aan een eerdere succesformule.’
Op zich een interessant concept, zou je zeggen. Ware het niet dat regisseur Philips enorme steken laat vallen in de uitvoering. In Joker: Folie à Deux gebruikt hij musical om een wereld te creëren waarin realisme plaats maakt voor fantasie en Arthur volledig op kan gaan in zijn alter ego Joker. We zien Phoenix en Gaga om de haverklap, en vaak midden in een gesprek, uitbarsten in gezang. Deze dappere gok, want zo mag je het wel noemen als je de helft van een mega-blockbuster over een bekend stripboekfiguur een musical maakt, pakt totaal verkeerd uit.
De liedjes beginnen vaak op een onnatuurlijk moment en leiden al snel tot enorm ongemak en frustratie. Eén à twee musicalscènes zijn leuk, maar na de zoveelste klaagzang van Joker over zijn mentale staat begint de looptijd van de film zwaar te wegen. Misschien was het wel Philips' bedoeling om de kijker ook zijn of haar eigen mentale staat te laten betwijfelen tijdens het kijken. Je vraagt je af hoe de film was geweest zonder deze musicalelementen, of als Philips all in was gegaan en de hele film een musical had gemaakt. Hoe dan ook slaat hij de plank flink mis en krijgen we als kijker een gezapige halve musical voorgeschoteld.
Ook als Joker: Folie à Deux de musicaljas echter af doet, blijft er weinig interessants over. Het karakter van Arthur krijgt middels een rechtbankdrama nauwelijks extra vorm en ook het nieuwe karakter Lee voelt als een lege huls. De film is weliswaar mooi aangekleed, heeft wederom een geweldige soundtrack van filmcomponiste Hildur Guðnadóttir en Phoenix blijft fenomenaal maar het karakter van Lady Gaga, van wie we na A Star is Born (2018) weten dat ze geweldig kan acteren, komt niet goed uit de verf.
Wat overblijft is een film die vrijwel niks toevoegt aan een eerdere succesformule. Van een spanningsboog is in Joker: Folie à Deux nauwelijks sprake, waardoor de film bij tijd en wijlen tot het nodige gegaap leidt. Tel daar de frustrerende musicalelementen bij op en je hebt een nieuw voorbeeld waarom niet elke succesfilm een vervolg hoeft te hebben.
Te zien op Pathé Thuis
