In 1961 maakt een groep wetenschappers een expeditie naar de ongerepte Italiaanse regio Calabrië. Verborgen in het Pollino-gebergte ligt een nog niet in kaart gebrachte grot.
Il Buco is door Rick Schuttinga op 19 juni 2022 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Il Buco lijkt een documentaire, maar is een nagespeelde gebeurtenis in iets wat het midden houdt tussen docu en film. Daardoor is het even zoeken en voelt het begin wat vreemd aan. Dit is anders en ongewoon, maar eenmaal overgegeven aan de serene rust - met idyllische bergen, valleien, grazende koeien en prachtige bossen - gebeurt er iets onverklaarbaars: iets wat saai lijkt blijkt boeiend.
Het is oktober 1961 in Italië, waar speleologen een nog onontdekte grot verkennen en in kaart brengen. Als een vlieg op de wand volgt de kijker het onderzoek. Je leert helemaal niets, het is puur observeren. Il Buco is een stille film, dus geen muziek en geen dialoog - althans, niet verstaanbaar of ondertiteld. Het heeft het ook niet nodig. Je krijgt alle tijd om eigen verhalen te projecteren op de mensen en gebeurtenissen zodat het verhaal in gedachte gaat leven.
‘Het is die eenvoud en serene rust die je over je heen moet laten komen.’
Naast het onderzoek in de grot is een zijverhaal te zien over de dorpelingen. Als één van hen iets overkomt leef je met hem mee. Je kent de man niet, weet niets over hem, maar toch voel je mee. Met een kloppende ader, een subtiel detail, wordt iets vertelt zonder het te zeggen.
Het kampement met de oude legertenten heeft iets charmants; lekker knus tegen elkaar slapen. Eenmaal in de grot is het best spannend; ontdekken en avonturieren. In het begin is het nog leuk, maar ze gaan dieper en verder. De grot wordt alsmaar smaller, dus je moet - ook als kijker - geen claustrofobie hebben. Het in kaart brengen van de grot ziet er, via het proces met losse tekenvellen, erg tof uit.
En dan ineens begint er een link te ontstaan tussen de twee losse verhalen. Een best eenvoudig doch ingenieuze overeenkomst. Er begint wat te dagen en het zet je aan het denken. Niets groots, wel intrigerend.
Bevat leuke beelden, zoals het voetballen tijdens de lunch, gefilmd vanuit verschillende, toepasselijke perspectieven. Of de zonnestralen die achter een berg verdwijnen. Het is die eenvoud en serene rust die je over je heen moet laten komen. Deze film is minder geschikt voor reguliere filmkijkers, dit is een goede stap verder dan arthouse, bijna conceptueel. Il Buco zou het goed doen als videokunst installatie of filosofisch vraagstuk.
Te zien op Pathé Thuis en Sooner
