Concertfilm van Nick Cave, alleen met een vleugel, in het midden van de zaal van een leeg en legendarische Alexandra Palace in Londen.
Idiot Prayer - Nick Cave Alone at Alexandra Palace is door Tom Mulder op 10 november 2020 beoordeeld met een 9 / 10.
In een zwart pak gestoken en de haren strak naar achter gekamd loopt de Australische zanger met swagger door de hal naar de enorme zaal van Alexandra Palace, begeleid door een spoken word versie van Idiot Prayer. In het midden van de zaal staat een vleugel, niets anders. Papieren met notities en teksten liggen om hem heen verspreid. Een rustpunt waar de zaal normaliter een bruisend publiek kent. Wat volgt is klein en puur: anderhalf uur muzikale magie.
Deze concertopname is bedoeld als derde deel in een trilogie van films waarin Nick Cave een reis maakt door zijn creatieve proces, omgaat met het verlies van zijn zoon en een pandemie die alles omver schopt. 'Een gebed in de leegte', noemt hij deze film zelf. Een reactie op de situatie die is ontstaan tijdens en vlak na de eerste lockdown. Het is een logisch vervolg van zijn Conversations tour, waarin hij met alleen een piano zijn liedjes speelt en bespreekt met het publiek.
Cave speelt uitgeklede versies van liedjes uit zijn repertoire met de Bad Seeds, met werk van Grinderman en enkele covers. Hij speelt rauw, elk lied is diep emotioneel en raak. Prachtig hoe tijdens Jubilee Street, een lied waarin Cave alles lijkt te geven, de camera inzoomt op zijn gezicht: de onderlip mee bewegend met de volgende noten, elk detail van zijn markante hoofd in volle glorie. Hier laat de zanger zien hoe badass en gevoelig hij tegelijk is.
Er wordt fantastisch met licht gespeeld. Bij Man in the Moon wordt het licht zo gedraaid dat het lijkt of een draaiende maan continu zijn licht schijnt op Cave. Daglicht wordt steeds meer toegelaten naarmate de tijd verstrijkt. De afwisseling van het licht doet het lijken alsof Cave dagen achtereen achter zijn piano zit. Zelfs tijdens prachtige liedjes die meer warmte verwelkomen wordt het licht dusdanig veranderd dat de atmosfeer de aard van het lied omhelst - als één groot ambilight.
Kleine details maken deze concertopname zo puur. De zanger die tijdens zwart beeld moet lachen aan het eind van een lied, vervolgens iets kleins noteert op zijn tekstblad; de camera die ineens over de vleugel naar voren schiet wanneer een lied tot een hoogtepunt komt; minieme schoonheidsfoutjes die in de leegte van de zaal extra opvallen. Idiot Prayer gaat louter om de muziek: geen interview, geen behind the scenes beelden. Alleen Nick Cave achter een piano in een enorme lege ruimte. En dat is alles wat je nodig hebt.
