De vijftienjarige Joey en zijn jongere broertje worden teruggeplaatst bij hun moeder. Alles lijkt goed, maar dan ontstaan scheurtjes welke uitgroeien tot grote barsten.
I Don’t Wanna Dance is door Rick Schuttinga op 4 mei 2021 beoordeeld met een 8,5 / 10.
I Don't Wanna Dance gaat niet over huiselijk geweld, al schuurt het er wel tegenaan. Armoede, verslaving en emotionele verwaarlozing ligt meer aan de oppervlakte. De kern van de film is de explosieve relatie tussen moeder en zoon - één die diepe indruk maakt.
Veel speeltijd wordt dicht op het gezicht van Joey gefilmd. Het is zijn verhaal, het gaat om zijn emoties. De connectie tussen kijker en personage wordt sterker. I Don't Wanna Dance is een waargebeurd verhaal, verteld en gespeeld door Yfendo van Praag, die het zelf meemaakte. Je voelt sympathie voor hem en begrijpt zijn verkeerde keuzes.
Je beseft dat een veel te groot deel van kinderen in Nederland eenzelfde lot ondergaan. Je wilt ze helpen, want een liefdevolle opvoeding gun je iedereen. Neem broertje Ricardo op zomerschool... dan breekt toch je hart?!
‘Een waargebeurd verhaal, verteld en gespeeld door Yfendo van Praag, die het zelf meemaakte.’
De afgunst voor Joey's moeder wordt met de minuut sterker. Alle lof voor Romana Vrede die zo'n verdorven, bijna onmenselijke moeder neerzet. Ze creëert een giftige, onveilige en negatieve leefomgeving. Haat is een groot woord, maar het gaat wel die richting op. En als iemand je positief weet te ergeren, onder je huid kruipt, dan heb je het uitstekend gedaan. Iedere scène met Romana is krachtig. "Morgen wordt alles beter..." zegt ze. "Maar de verandering begint vandaag", wil je er zelf aan toevoegen. Morgen is morgen weer een dag vooruitgeschoven.
Regie, script, vibe en setting zorgen ervoor dat je volledige focus gaat naar zoon Joey en moeder Daphne - en de giftige dans waarin zij zich bevinden. Het voelt authentiek, het raakt je. Je kijkt I Don't Wanna Dance met een licht misselijk gevoel en een knoop in je maag.
Te zien op Pathé Thuis en NPO Plus
