Twee vrienden nodigen zichzelf uit voor een feestje in een chique villa. Ze worden bespot en beledigd door de gastheren/-vrouwen en besluiten de avond af te maken met martelingen, chaos en geweld.
House on the Edge of the Park is door Rick Schuttinga op 10 januari 2022 beoordeeld met een 6,5 / 10.
House on the Edge of the Park (La Casa Sperduta nel Parco) is een cultfilm uit de jaren '80. Eén van de vele exploitatiefilms uit Italië, films met als doel haar kijkers te choqueren door de grenzen van wat geaccepteerd wordt (ver) te overschrijden. Deze film toont een verminking met een scheermes, vuistgevechten, een hoofd meermaals op tafel geslagen, continue angst, veel terreur en uiteraard veel bloot; nog niets om voor weg te kijken. Het zijn vooral de aanhoudende seksuele intimidaties die ongemakkelijk zijn. Zelfs al zit er weinig seks in de film; de dreiging, intimidatie en het spelen met slachtoffers duwt House on the Edge of the Park richting extreem. Niet voor niets kwam de film in de jaren '80 op de beruchte Video Nasty-lijst.
Het acteren is houterig en knullig, en daardoor best geinig. Het maakt de film ook luchtiger, want je blijft je realiseren dat alles gespeeld is. Verwacht veel bloot, in het begin misschien nog wel erotisch, maar eenmaal doorgedraaid vooral misbruikend. Gek dat de film leeftijdskeuring 16 krijgt en iets als The Honeymoon Killers (1970) 18 jaar. Dat zou best andersom mogen.
‘Blijft ruim 40 jaar later nog prima overeind als choquerende exploitatiefilm.’
De film is van regisseur Ruggero Deodato, die je nog kent van het beruchte Cannibal Holocaust uit hetzelfde jaar. Deodato wilt met de filmtitel meeliften op het succes van The Last House on the Left (1972), waarin David Hess óók de hoofdrol speelt van een gestoorde moordenaar. Het was acht jaar eerder een succes, dus waarom niet proberen succes te herhalen?
Er zit nog een prima verhaal in: de introductie wordt betrokken, bevat een paar verrassende twists en een prima ontknoping - die wel te lang doorgaat, waardoor het krachtige einde wat inzakt. House on the Edge of the Park blijft ruim 40 jaar later nog prima overeind als choquerende exploitatiefilm. Het Italiaans is gedubd, dus uitstekend Engels gesproken te kijken. Je merkt er niets van, maar kijkt wel fijner weg.
