Het waargebeurde verhaal van Amin Nawabi, die als alleenstaande minderjarige van Afghanistan naar Denemarken vluchtte.
Flee is door Rick Schuttinga op 13 januari 2022 beoordeeld met een 8 / 10.
Een documentaire als Flee kan heel goed werken ter verwerking en zelfacceptatie. Niet alleen voor Amin Nawabi die als kind uit Afghanistan naar Denemarken is gevlucht, maar ook voor kijkers. Iedereen ziet wel iets in het verhaal wat je raakt. De film gaat langs vele onderwerpen: oorlog, vluchten, geaardheid, ongewenst zijn, een (groot) geheim bij je dragen en de angst om geliefden kwijt te raken.
‘Iedereen ziet wel iets in het verhaal wat je raakt.’
De stijl van filmmaker Jonas Poher Rasmussen valt op. Echte audio wordt voorzien van overgetekend beeld met schokkende animatie. Beelden uit het verleden zijn origineel in kleinformaat. Komt Amin er in het heden niet in voor dan is het normaal videobeeld. Zware herinneringen worden schetsmatig getekend, wat de nachtmerrie kracht bijzet. Flee is een mix van stijlen; geen allegaartje maar elkaar juist versterkend. Een indringend en consistent geheel. Muzikaal ondersteund met een verfrissende mix van popsongs uit de jaren '80 en '90, waaronder het tijdloze Take on me van A-ha.
Een bijzonder verhaal zou je zeggen, maar eerder bijzonder mooi gemaakt en krachtig verteld. Uniek is het helaas niet, honderdduizenden (tot vele miljoenen?) mensen zijn op de vlucht van een onveilig thuis naar een veilig nieuw huis.
Los van wat je van de onderwerpen vindt: Flee toont een zwaar verhaal, iets wat iedereen zal raken. Je beseft ook dat je zelf geluk hebt, met je eigen leven, op orde, in een veilig land. Niet iedereen heeft het geluk te worden geboren in een vredige en stabiele omgeving.
Te zien op Pathé Thuis
