1959, Welton, een elitaire en strenge kostschool in Vermont, USA. John Keating vervoegt het lerarenkorps en schudt zijn leerlingen wakker. Hij leert hen niet klakkeloos te geloven in wat hen voorgekauwd wordt, maar hun leven in eigen handen te nemen. Onder zijn impuls richten een aantal jongens de Dead Poets Society opnieuw op, iets wat Keating zelf initieerde toen hij nog op Welton studeerde. De jongens bloeien open, maar betalen ook een prijs.
Dead Poets Society is door Kurt Velghe op 3 april 2022 beoordeeld met een 10 / 10.
Om de zoveel tijd herbekijk ik deze film, mijn favoriete film aller tijden. Hij behaalde indertijd wel wat prijzen, maar ik weet nog hoe ontgoocheld ik was toen hij maar één van de vier Oscarnominaties wist te verzilveren. Makkelijk was het niet, in het jaar van Driving Miss Daisy, My Left Foot, Glory en Born on the Fourth Of July, maar toch… Deze film is zo uniek en een visitekaartje voor Robin Williams. Hier laat hij zien dat hij zowel in dramatische als in komische rollen volledig tot zijn recht komt.
‘Het is vooral het verhaal dat bijblijft, met dat wondermooi eindbeeld.’
Hoe tragisch het verhaal uiteindelijk ook uitpakt, het blijft fascinerend om te zien hoe een leraar zijn leerlingen op sleeptouw kan nemen en kan inspireren om hun leven in eigen handen te nemen. Dat hij daarmee tegen de schenen van de schooldirectie, neemt hij er graag bij. Want hij bedoelt het niet slecht, hij wil de jongens helpen om sterk en vol zelfvertrouwen in het leven te staan. Het is mooi om zien hoe ze één voor één openbloeien en hun mannetje leren staan, dankzij de gedreven manier van lesgeven van John Keating.
De camera observeert, staat vaak op een afstand toe te kijken naar wat zich afspeelt. Daar is Peter Weir (The Truman Show (1998), Witness (1985) en Picnic at Hanging Rock (1975)) een meester in. Hij plant zijn camera en observeert zijn personages. Hiervoor heb je steengoede acteurs nodig. Zoals eerder gezegd, is Williams magistraal, maar ook zijn leerlingen worden gespeeld door beloftevolle jonge acteurs, aangevoerd door een piepjonge Ethan Hawke en Robert Sean Leonard (House M.D.) in de rol van zijn leven. De beelden zijn prachtig en zitten vol poëzie en symboliek, knap ondersteund door de muziek van Maurice Jarre. Maar het is vooral het verhaal dat bijblijft, met dat wondermooi eindbeeld (één van de mooiste eindes uit de geschiedenis van de film), en daarvoor won Tom Schulman dan ook meer dan terecht een Oscar. Een aanrader voor iedereen die van het leven houdt.
Te zien op Disney+
