Johannes Hogebrink is een kunstenaar met een droom: geïnspireerd door Laika en Otto Lilienthal wil hij zijn hond leren vliegen.
De Vliegende Hond is door Rick Schuttinga op 24 mei 2020 beoordeeld met een 4 / 10.
De Vliegende Hond intrigeert direct. Vele vragen komen naar boven, maar de basis is concreet: hond Chayka op een deltavlieger zetten die hij zelf bestuurt. Mocht dat lukken, dan is de filmtitel een feit.
De praktijk blijkt echter een goed voorbeeld van "I have a dream..." en vervolgens niemand in je onnozele avontuur mee kunnen nemen door je eigen lakse houding.
Is De Vliegende Hond een documentaire, kunstwerk of fictie? Van alles een beetje, maar bovenal een vastlegging van een kunstproject, een droom; niets meer.
We zien Johannes de kunstenaar die goed is in techniek en mechanica. Hij houdt van bouwen en geeft zichzelf een uitdaging. Maar zou het eenmaal lukken, wat is dan het tastbare kunstwerk? Een performance is te vluchtig, dan liever een film als kunstobject, zodat zoveel mogelijk mensen het wonder kunnen zien. Met deze documentaire als resultaat.
‘Een mislukking, zowel de film als het kunstproject.’
Johannes klungelt veel in het rond en is niet bezig met de essentie: Chayka laten vliegen. We zien de zichtbare wanhoop na de zoveelste faal (met schade), waardoor je je afvraagt waar kunstenaars het geld voor hun materialen vandaan halen. En Chayka gaat langs een dierenfluisteraar; opvulling, niets meer. Je ziet dat Johannes zoekt naar excuses om niet met het vliegen zelf bezig te zijn.
De tirade richting het eind van deltavlieger-vriend Maurice somt perfect op wat er mis is met het avontuur: geen focus. De film is niet concreet en biedt weinig vertier. De conclusie is simpel: De Vliegende Hond is een mislukking, zowel de film als het kunstproject.
