Voordat ze uitgroeide tot sekssymbool Marilyn Monroe was Norma Jeane (Ana de Armas) een getraumatiseerd meisje dat haar plek probeerde te veroveren in een door mannen gedomineerde showbizzwereld.
Blonde is door Vince Christiaans op 4 oktober 2022 beoordeeld met een 4 / 10.
Net als Elvis Presley is Marilyn Monroe een ster wiens imago door de jaren heen haar eigen leven is gaan leiden. De meeste mensen zullen haar daarom niet kennen van haar acteerwerk in klassiekers als Gentlemen Prefer Blondes (1953), The Seven Year Itch (1955) of Some Like It Hot (1959), maar door de manier waarop haar iconische uiterlijk blijft opduiken in onze populaire cultuur.
Eerder dit jaar wijdde Baz Luhrmann al een heel extravagante film aan Presley en nu verschijnt er op Netflix een 'biopic' van regisseur Andrew Dominik die het verhaal achter Marilyn Monroe tracht te ontrafelen. Het zal niemand verbazen dat er ook in dit Hollywoodsprookje heel wat narigheid verscholen zit. Blonde is gebaseerd op het gelijknamige boek van Joyce Carol Oates en schetst een donker beeld van Monroe's leven.
‘Blonde reduceert Monroe's bestaan tot een reeks degradaties en geeft toe aan dubieuze speculaties.’
Door het stijlvolle camerawerk en de aangrijpende openingsscènes maakt de film meteen een legitieme indruk. Ook het sterke acteerwerk van Ana de Armas maakt de film tijdelijk behapbaar totdat Blonde treurnis op treurnis blijft stapelen en je langzaam begint te twijfelen aan de intenties van de filmmakers. Natuurlijk is het onmogelijk voor een film om alle facetten van een mensenleven te belichten, maar Dominik reduceert Monroe's bestaan tot een reeks degradaties.
Dat Monroe slachtoffer was van uitbuiting is zonder twijfel waar, maar de wijze waarop Dominik deze schendingen in beeld brengt riekt naar sensatiezucht. Daarnaast permitteert hij zich wel erg veel speelruimte als het gaat om de historische feiten in Monroe's leven. Zo heeft de gedwongen abortus die in de film een schaduw werpt over haar hele leven in het echt nooit plaatsgevonden.
Wanneer Marilyn Monroe vervolgens ingebeelde gesprekken voert met haar ongeboren kind - waarin de fetus haar smeekt om niet nog een abortus te laten uitvoeren - overschrijdt Blonde een grens. Vanaf dit punt geeft de film toe aan dubieuze speculaties en wansmaak. Waarom Blonde alsnog wordt aangeprezen als een biografische film is mij een raadsel; een disclaimer om de kijker te wijzen op de grove onwaarheden lijkt mij nog altijd op zijn plek.
Elke biografische film maakt gebruik van artistieke vrijheden om hun verhaal te vertellen. De truc is echter om, ondanks de beperkingen in tijd en complexiteit die een film oplegt, toch tot een herkenbare waarheid te komen over de persoon in kwestie. Blonde doet het tegenovergestelde en gebruikt fictie om Monroe's leven te kneden naar het narratief dat de filmmakers voor ogen hebben; Marilyn Monroe als slachtoffer.
Wat opvalt is hoe weinig Blonde ons vertelt over het leven van Monroe. Haar verhaal wordt verteld in flarden, waardoor de transformatie van Norma Jeane tot de iconische Marilyn Monroe vrijwel geheel buiten beeld blijft. Voeg daar een hoop onwaarheden en een overload aan dramaporno aan toe en je hebt een behoorlijk ellendige film te pakken. Het is pijnlijk om te zien hoe een film die de tragedie van Marilyn Monroe ten gehore wil brengen, haar op zo'n wrede wijze tekort doet.
Te zien op Netflix