Een gezin uit de arbeidersklasse belandt middenin de ongeregeldheden genaamd The Troubles in Belfast, Ierland in 1969.
Belfast is door Rick Schuttinga op 25 februari 2022 beoordeeld met een 6,5 / 10.
Iedereen heeft een verhaal te vertellen, ook steden; en daarom gaan we van het moderne Belfast ruim 50 jaar terug in de tijd. De intro (en outro) slaat wat betreft stijl de plank mis. Belfast is namelijk geschoten in prachtig zwart-wit, waardoor de delen in kleur uit de toon vallen. Zo ook de scènes in theater- en bioscoop. Tijdens deze laatste is het spiegelbeeld van de film in kleur te zien in de bril van oma. Kleurgebruik lijkt een gimmick; het toont de buitenwereld, niet de echte waar we in leven.
Het verhaal toont pieken en dalen, alleen de dalen zijn gaten in de weg en de pieken drempels. De flow van positief naar negatief en weer terug is repeterend. Direct na een somber stukje volgt een positieve gebeurtenis met dito muziekje. Die golfbeweging wordt eindeloos herhaald. Belfast bestaat uit een aaneenschakeling van kleine, losse momenten uit het dagelijkse leven van de arbeidersklasse.
‘Belfast bestaat uit een aaneenschakeling van kleine, losse momenten uit het dagelijkse leven van de arbeidersklasse.’
De setting van het kleine straatje met aan weerszijde een tiental huizen maakt de setting kneuterig en voelt aan als het kleinschalige van een theaterpodium.
De liefde en ruzies tussen Pa en Ma spat niet van het scherm, hoofdrolspeler Buddy (Jude Hill) is zichtbaar aan het acteren, gelukkig weten Pop (Ciarán Hinds) en Ma (Caitriona Balfe) wel te raken.
Muzikaal heeft Belfast gelukkig veel te bieden, de uit Belfast afkomstige Van Morrison levert de meeste nummers af en zorgt daarmee voor een prachtige soundtrack.
De film zal voor de generatie die 1969 heeft meegemaakt veel herinneringen oproepen, een kijkje in een herkenbaar verleden. Belfast is een prima film, maar weinig boeiend, geen bijblijver en zeker geen meesterwerk zoals sommige de film betitelen.
Te zien op Prime Video, Pathé Thuis en SkyShowtime
