Filmmaker Victor Kossakovsky geeft water de hoofdrol in deze nieuwe documentaire. Met al zijn oerkracht dondert het over ons heen en het is zowel mooi als verontrustend.
Aquarela is door Rick Schuttinga op 2 januari 2020 beoordeeld met een 5 / 10.
Aquarela klinkt veelbelovend. Eenmaal de film ervaren weet je niet direct wat je ervan moet vinden - en dagen erna blijf je twijfelen. Want de film is indrukwekkend en mooi maar heeft tegelijkertijd weinig omhanden.
‘Wat had gewerkt was meer diversiteit en een kortere duur per locatie.’
Samenvattend bestaat Aquarela uit drie locaties.
Op het Baikalmeer in Siberië, Rusland zien we auto's door het ijs zakken. Het ijs is al weken eerder dan normaal gaan smelten. Er gebeurt wat, de scènes zijn niet eentonig en we zijn getuige van een droevig dieptepunt. De maker blijft helaas te lang hangen op deze locatie, je hebt het wel gezien.
Daarna gaan we zeilen op open zee. Torenhoge golven voor de boeg, slaande wind in het gezicht en water wat over dek gutst. De hoge framerates doen het hier heel goed. Maar ook hier blijven we langer hangen dan noodzakelijk.
Ten slotte zien we in Miami, Amerika het resultaat van orkaan Irma. Dit is in vergelijking met de twee voorgaande locaties een kort achteraan geplakt extraatje. De locatie past er niet bij. Ook zijn we niet bij de orkaan zelf, maar bij een straf nawindje en de ondergelopen straten.
De essentie van Aquarela is goed; de ontzagwekkende kracht van water tonen in al haar vormen. De manier waarop laat te wensen over.
De film duurt anderhalf uur, maar voelt langer. De shots zijn boeiend, maar worden uitgerekt en voelen dan saai. Wat had gewerkt was meer diversiteit en een kortere duur per locatie. Aquarela kan daarin een voorbeeld nemen aan Homo Sapiens (2016) die dat voortreffelijk doet. Dus als ik één film zou mogen aanbevelen...
Te zien op Prime Video en Pathé Thuis
