Tijdens het verkennen van een verlaten ruimtestation komt een groep jonge ruimtekolonisten oog in oog te staan met de meest angstaanjagende levensvorm in het universum.
Alien: Romulus is door Jordy Gomes op 18 augustus 2024 beoordeeld met een 6 / 10.
Met Alien (1979) creëerde Ridley Scott een sciencefiction-horror klassieker die uitgroeide tot een volwaardige franchise. Na meerdere vervolgen keerde de regisseur terug naar het oorspronkelijke concept met Prometheus (2012) en Alien: Covenant (2017), waarin hij dieper wilde ingaan op de oorsprong van de monsters. Niet iedereen kon echter de filosofische vraagstukken en het langzame tempo van deze films waarderen, waardoor Scott zijn prequel-trilogie nooit tot een logische conclusie heeft kunnen brengen.
Nu Disney de uitgebreide catalogus van 20th Century Fox in handen heeft, was het slechts een kwestie van tijd voordat de Alien-franchise opnieuw werd afgestoft. Met Alien: Romulus toont regisseur Fede Alvarez zijn vaardigheden door een sfeervolle productie neer te zetten, maar helaas wordt de bekende formule simpelweg herkauwd, opgepoetst en opnieuw gepresenteerd.
‘De bekende formule wordt simpelweg herkauwd, opgepoetst en opnieuw gepresenteerd.’
Romulus haalt verschillende elementen uit alle Alien-films en mixt ze tot een cocktail die volgens de makers de fans tevreden zal stellen, aangezien je vrijwel alles wat voorbij komt zult herkennen. Door sterk te leunen op bekende iconografie, zoals herhaalde oneliners, specifieke shots en een terugkerend personage (hierover straks meer), valt de franchise ten prooi aan Disney's nostalgische grip, wat vernieuwing volledig in de weg staat. Niets in deze film komt in de buurt van de ambitieuze keuzes die Scott maakte in de twee voorgaande films.
Het eerdergenoemde terugkerende personage brengt een interessante discussie met zich mee: is het moreel verantwoord om een overleden acteur via gebrekkige computer gegenereerde effecten weer tot leven te brengen? Telkens als dit personage in beeld komt, voelt het ongemakkelijk, alsof je naar een slechte deepfake kijkt. Dit is bovendien geen onbekend terrein voor Disney, aangezien ze hetzelfde (naar mijn mening respectloze) trucje al toepasten in Rogue One: A Star Wars Story (2016). Het haalde mij volledig uit de film en lijkt dan ook enkel gedaan te zijn om iets herkenbaars in de film te stoppen.
Het verhaal wordt voornamelijk gedragen door de twee hoofdpersonages; Rain (Cailee Spaeny) en haar synthetische broer Andy (David Jonsson). Hun steeds veranderende dynamiek zorgt voor geloofwaardige dramatische momenten, waardoor zij het emotionele middelpunt van de film vormen. De andere personages dienen zoals altijd slechts als voer voor de Alien, maar zelfs de bloederige slachtpartijen stelden teleur. Daarentegen is de actiescène zonder zwaartekracht wel indrukwekkend uitgevoerd. Was de film maar gevuld met meer van dit soort creatieve uitbarstingen.
Mijn grootste complimenten gaan naar regisseur Fede Alvarez, die ondanks alle tekortkomingen in het verhaal toch een visueel aangrijpende film weet af te leveren. De claustrofobische sets, het sounddesign en het slijmerige monster, dat voornamelijk met praktische effecten gerealiseerd is, zijn absolute hoogtepunten. Jammer genoeg worden deze uitstekende aspecten verspild aan een film die inhoudelijk zo weinig nieuws te bieden heeft.
Te zien op Pathé Thuis
