Een verfilming van het boek uit 2003 die het ultieme nachtmerriescenario van elke afwachtende moeder spelt. Eva Khatchadourian (Tilda Swinton) is een vrouw die haar vrijheden naar eigen zeggen heeft opgegeven in de naam van het ouderschap.
We Need to Talk About Kevin is door Phil Haar op 1 juli 2023 beoordeeld met een 7 / 10.
De chronologie van de film is opgebroken en begint als het ware in het midden, Eva is haar leven aan het oppakken in de nasleep van een tragedie, ze is alleenstaand en de hele gemeenschap haat haar, tot het punt dat haar eigendom regelmatig wordt gevandaliseerd en ze slachtoffer is van fysieke en verbale aanvallen op haar persoon. Onmiskenbare tekenen dat Kevin hoogst waarschijnlijk iets verschrikkelijks heeft gedaan in een recent verleden, als kijker weet je redelijk snel al dat er geen vrolijke verrassingen te wachten staan. Op cinematografisch gebied steekt deze film ook goed in elkaar. De visuele handtekeningen voor waar een scene zich op de tijdlijn afspeelt zijn heel herkenbaar (zo zijn scènes die zich in het heden afspelen vaak aangekondigd met rode verfspatten), dus het is allesbehalve saai om naar te kijken en de volgorde legt zichzelf logisch uit.
Het allergrootste vraagstuk van de film is hoeveel schuld Eva draagt bij de daden van haar zoon. Wat vooral vaststaat bij het debat over nature en nurture, een moeder levert allebei. Ondanks dat er duidelijk sprake van onmacht is kan je simpelweg niet stellen dat ze geen verantwoordelijkheid draagt voor haar kind. Eva is absoluut geen perfecte moeder, maar het is heel sterk dat zij hem zo gemaakt heeft mede aangezien ze een jongere dochter heeft die in verhouding heel normaal is. De mate waarin deze opvoedingen verschillen zijn ook maar een kwestie van perspectief.
‘Fictie verouderd met de tijd alleen maar sneller zeker naar mate dit soort zachte wetenschappen zich ontwikkelen.’
Het meest frustrerende aspect van deze film blijft echter hoe Kevin eigenlijk vanaf peutertijd wordt afgebeeld als een psychopaat, het valt enorm te betwisten of kinderen van zo jongs af aan al tekenen van psychopathie kunnen tonen. Gezien dat het boek twintig jaar oud is en de DSM een snel veranderende handleiding is, is deze misstand best begrijpelijk. Daarbij is de vader Franklin ook enorm frustrerend om naar te kijken, hoe hij ondanks zijn beste bedoelingen alle waarschuwingen en signalen compleet lijkt te negeren en met name hoe hij Eva's frustraties niet serieus lijkt te nemen wekt enorme ergernissen op.
Fictie verouderd met de tijd alleen maar sneller zeker naar mate dit soort zachte wetenschappen zich ontwikkelen. Als kijker kan je je wederom afvragen of Eva wel een betrouwbare verteller is, al lijkt het er niet per se op dat dit op verhalende wijze de bedoeling was. Deze film is onder andere ook gedateerd vanwege de betrokkenheid van Ezra Miller die Kevin speelt vanaf zijn tienerjaren. Zo heeft hij recent aangetoond zo'n overtuigende method-actor te zijn dat hij tien jaar nadat deze film uitkwam nog steeds de rol van Kevin in het openbaar aan wil nemen.
Te zien op HBO Max, Pathé Thuis, NPO Plus en CineMember
