Tijdens een concert met zijn twaalfjarige dochter Riley realiseert Cooper zich dat zijn geheime dubbelleven als moordenaar onthuld zou kunnen worden door de politie.
Trap is door Jordy Gomes op 9 augustus 2024 beoordeeld met een 5,5 / 10.
Over de kwaliteit van zijn oeuvre valt te twisten, maar regisseur M. Night Shyamalan weet altijd unieke films te maken met zijn eigen kenmerkende stijl. Net als zijn vorige film, Knock at the Cabin (2023), bevat Trap een concept met verrassend veel potentie. Toch vervalt deze film in dezelfde valkuil als veel van Shyamalans werk: de geloofwaardigheid wordt te sterk op de proef gesteld.
Het idee om een heel concert te organiseren om een moordenaar te vangen, roept vragen op. Het is opmerkelijk dat hiervoor goedkeuring is gegeven, aangezien je daarmee duizenden bezoekers onbewust in gevaar brengt. Bovendien biedt de grootschaligheid van het evenement genoeg mogelijkheden voor de moordenaar om chaos te veroorzaken en een uitweg te vinden. Vanuit een bepaald perspectief kun je zelfs stellen dat de autoriteiten mede verantwoordelijk zijn voor de slachtoffers die vallen.
‘Trap loopt in dezelfde valkuil als veel van Shyamalans andere werk.’
Als je meegaat met de film, dan zorgen de diverse obstakels die de moordenaar moet ontwijken in het concertgebouw voor de nodige spanning. Dit had een strakke thriller kunnen zijn met een relatief korte speelduur, maar helaas sleept Trap nog een tijd voort nadat we deze locatie hebben verlaten. In dit deel van de film stapelen de toevalligheden zich steeds verder op. Voor mij werd het op den duur te vergezocht, wat ten koste ging van de impact van het verhaal.
Daarnaast zijn de dialogen van Shyamalan houterig, waardoor ze onnatuurlijk overkomen. Tijdens gesprekken zijn er soms ongemakkelijke pauzes die te lang duren, wat ook het acteerwerk niet ten goede komt. De enige die consequent goed presteert, is Josh Hartnett als de moordenaar. Hij schakelt vlekkeloos tussen charmant en onheilspellend en draagt de film op zijn schouders.
Trap is niet het zwakste werk in Shyamalans uiteenlopende filmografie. De opbouw en alles binnen het concertgebouw zijn redelijk geslaagd, hoewel de logica soms te wensen overlaat. De tweede helft van de film kent zeker zijn tekortkomingen, maar echt storend wordt het nooit. Dit is geen film waarvoor je naar de bioscoop hoeft te haasten, maar als Trap eenmaal op een streamingdienst verschijnt, kan het toch nog een vermakelijke filmavond opleveren.
Te zien op HBO Max en Pathé Thuis
