Na de traumatische gebeurtenissen uit zijn voorganger wordt Cole (Judah Lewis) nu aangekeken als iemand die de gehele situatie heeft verzonnen. Wanneer hij en een groep vrienden plannen om te gaan feesten komen oude gezichten terug en zal het kwaad weer opstaan.
The Babysitter: Killer Queen is door Jordy Gomes op 10 september 2020 beoordeeld met een 5,5 / 10.
Een genre waar ik persoonlijk veel plezier uithaal om naar te kijken is horror/komedie. Indien goed uitgevoerd, zoals bijvoorbeeld het geval was met het recente Ready or Not (2019), zijn dit films die makkelijk herbekeken kunnen worden en zorgen voor vermaak. Ondanks dat The Babysitter (2017) het lang niet haalt bij de kwaliteit van eerdergenoemde film, was dit voor een Netflix-productie precies het stomme vermaak dat ik toen zocht.
Wanneer het vervolg werd aangekondigd, The Babysitter: Killer Queen, zullen velen verbaasd hebben opgekeken. Als je weet hoe zijn voorganger afsluit en nu veel van dezelfde castleden terugkeren brengt dit vraagtekens met zich mee. De antwoorden hierop zijn misschien wat slap en komen vast voort uit het succes van het eerste deel, maar toch is dit een grappig vervolg geworden.
‘The Babysitter en het vervolg Killer Queen zijn beide vermakelijk B-films.’
Er is een manier gevonden om het verhaal van Cole geloofwaardig voort te zetten. Hij is getraumatiseerd door het verleden en omdat er geen bewijzen zijn gevonden verklaart iedereen hem nu voor gek, zowel zijn ouders als klasgenoten op school. Samen met nieuwkomer Phoebe (Jenna Ortega) moeten ze oude en nieuwe vijanden zien te stoppen die hun willen vermoorden. Hiernaast keert ook het titelpersonage terug en de manier waarop zij in het plot wordt verweven is verrassend.
Wat typerend kan zijn voor een vervolg is dat alles 'groter en beter' moet. Het gefocuste verhaal van zijn voorganger wordt hier ingeruild voor een hoge dosis absurditeit en een overschot aan komedie. Zo is er bijvoorbeeld een soort Street Fighter gevecht aanwezig, compleet met een levensmeter aan de bovenkant van het scherm. Bizarre gebeurtenissen zoals deze verschijnen uit het niets, maar om eerlijk te zijn zorgt deze chaos door de film heen juist dat dit een vermakelijke zit wordt.
Al moeten we The Babysitter (2017) en het vervolg Killer Queen beoordelen op de filmtechnische vlakken (acteerwerk, plot, effecten, camerawerk, etc) dan is dit voor sommige aspecten dramatisch slecht en voor sommige nog verbazend redelijk. Waar het uiteindelijk om draait is dat iedereen zijn persoonlijke 'guilty pleasures' heeft. Stomme B-films die niet van hoge kwaliteit zijn, maar wel kunnen zorgen voor een groots entertainmentgehalte. En voor mij vallen beide films absoluut onder deze categorie.
Te zien op Netflix
