Twee actrices vertellen op een filmset verhalen over heksen om daarna zelf op de brandstapel een scène te spelen.
Lux Æterna is door Rick Schuttinga op 12 december 2022 beoordeeld met een 3 / 10.
Lux Æterna is alles behalve standaard. Wat lijkt op een documentaire blijkt een film te zijn. Béatrice Dalle en Charlotte Gainsbourg spelen zichzelf op een filmset, de eerste is producente en de tweede actrice. De film begint met een relaxt gesprek tussen de twee dames bij een haardvuurtje, over dat kampvuren sexy zijn; een verwijzing naar de filmopname waar het verhaal mee gaat eindigen. Gainsbourg wordt met twee anderen als heks verbrand op een brandstapel - niet van vuur maar van licht. Dalle loopt op de set te commanderen en stookt daar het vuur hoog op. Er ontstaat onenigheid, ruzie en er is veel geschreeuw tot tot overmaat van ramp het videoscherm het begeeft en de crew én kijker minutenlang worden aangevallen door rood-groen-blauw flitslicht.
De opbouw naar chaos is goed, maar Lux Æterna is een hoogst ongewone film - al zou je het meer een kunstinstallatie kunnen nomen. Eén van de titelkaarten bevestigd dit vermoeden: "Filmmakers hebben de verantwoordelijkheid om film van een industrie te verheffen naar kunst".
‘Een audio-visuele aanval op de kijker.’
Gainsbourg heeft net voor haar optreden een verontrustend bericht ontvangen van haar dochter maar blijft daarna in het ongewisse. Precieze details blijven uit, wat er kennelijk voor moet zorgen dat Charlotte de grip op de realiteit kwijtraakt, maar waardoor haar nagespeelde verbranding er in alle eerlijkheid nog best goed uitziet.
Het split screen, wat Noé later heel succesvol weet te gebruiken in Vortex (2021), is nu brenger van chaos en herrie. Twee gesprekken vragen beide aandacht, maar lopen door elkaar heen in verschillende talen. Het is duidelijk dat de filmmaker dit bewust gebruikt om de verwarring en het nare gevoel op te stuwen, maar aantrekkelijk is anders. Al is 'fijn' niet wat Noé beoogd. Kortom: je komt in een loop terecht. Lux Æterna wil ongemakkelijk zijn, maar dat zorgt er ook voor dat de film niet tof is om naar te kijken.
Toont de film de exploitatie van de vrouw op de set? Misschien; je zou het er in kunnen zien. Maar deze film (als je het dat kunt noemen) van Gaspar Noé is nog het meest onaantrekkelijke videokunst. Hoogst conceptueel en vanaf halverwege onkijkbaar. Een audio-visuele aanval op de kijker. Noem het artistiek, noem het kunst, of zeg gewoon wat Lux Æterna is: een onkijkbaar experiment.
