Eloise gaat naar London en in haar nieuwe appartement krijgt ze visioenen over een meisje dat daar in de jaren '60 heeft gewoond: Sandie. De grens tussen wat echt is en wat niet begint langzaam te verdwijnen terwijl Eloise moet uitzoeken wat er met Sandie is gebeurt al die jaren geleden.
Last Night in Soho is door Jordy Gomes op 11 november 2021 beoordeeld met een 8 / 10.
Naar een nieuwe film van regisseur Edgar Wright kijk ik altijd enorm uit. Zijn kleine filmografie bestaat uit geweldige projecten zoals Shaun of the Dead (2004), Hot Fuzz (2007) en Baby Driver (2017). Zijn stijl is energiek, met strak montagewerk, een goede dosis originaliteit en meestal leuke komedie-elementen. Met Last Night in Soho stapt Wright echter uit zijn comfort-zone voor een film dat drama mixt met een psychologische thriller.
De opzet wist mij niet meteen te bekoren en was even inkomen, maar zodra Eloise haar eerste visioen krijgt van Sandie in de jaren '60 komt Wright's signatuur naar boven en dat is genieten voor elke filmliefhebber. De decors en kostuum zijn goed nagemaakt en de eerste dansscène in dit tijdperk laat wederom zijn meesterlijke manier van monteren zien dat door de film heen terugkomt. Vlekkeloos wisselen we tussen de perspectieven van Eloise (Thomasin Mckenzie) & Sandie (Anya Taylor-Joy), soms zelfs binnen de zelfde scène, waardoor het altijd geloofwaardig overkomt dat ze met elkaar verbonden zijn.
‘Valt op dankzij Wright's unieke stijl en de twee uitstekende acteerprestaties van onze hoofdrolspeelsters.’
Wright laat je twijfelen over hoe de visioenen precies werken en dat maakt het mysterie ook zo pakkend. Soms lijkt Eloise in het lichaam van Sandie te zitten en alles wat zij ziet te beleven, maar er zijn ook momenten dat ze van een afstand toekijkt naar de drama en horror van Sandie's gecompliceerde leven. De grens tussen onwerkelijk en realiteit begint steeds meer te vervagen naarmate de film vordert, tot het punt dat Eloise een gevaar is voor zichzelf en anderen in haar omgeving. Last Night in Soho combineert deze spiraal naar beneden van Eloise's mentale toestand met een aantal angstaanjagende momenten van spanning, sterk uitgevoerd met de juiste balans tussen verschillende genres.
Ook muziek speelt weer een grote rol in Wright's film. Met Baby Driver (2017) wist hij actie te monteren op muziek, wat zorgde voor een geniaal eindresultaat. Hier wordt muziek gebruikt om de sfeer uit de jaren '60 te reproduceren en de teksten van een aantal nummers geven duidelijk commentaar over wat zich nu afspeelt binnen het verhaal. Zelfs de filmtitel, Last Night in Soho, is overgenomen uit het gelijknamige nummer uit 1968 en ook een lied met de naam 'Eloise' uit dit jaartal komt voorbij. De ouderwetse nummers worden afgewisseld met een akelige soundtrack van componist Steven Pryce. Deze muzikale elementen zorgen ervoor dat Last Night in Soho echt tot leven komt.
De climax en de 'antwoorden' van het mysterie zullen misschien niet bij iedereen in de smaak vallen. Deels onverwachts, maar toch ook een beetje voorspelbaar, vergezocht of te makkelijk. Hierdoor ben ik bang dat Last Night in Soho wat aan kracht zal inboeten wanneer je de film meerdere keren bekijkt. Ze zeggen altijd dat de weg (hiernaartoe) belangrijker is dan de eindbestemming - iets wat kwalitatief gezien toegepast kan worden op Last Night in Soho.
Desondanks weten de positieve punten absoluut te overheersen. Binnen dit filmjaar is dit een buitengewoon exemplaar dat opvalt dankzij Wright's unieke stijl en de twee uitstekende acteerprestaties van onze hoofdrolspeelsters. Last Night in Soho is, zoals ze dat mooi noemen, one of a kind.
Te zien op Prime Video en Pathé Thuis
