Arthur Fleck, een eenzaat met een zeldzame psychische aandoening die hem op de meest ongepaste momenten in lachen doet uitbarsten, woont samen met zijn hulpbehoevende moeder. Hij verdient zijn kost als 'clown to hire', maar droomt stiekem van een carrière als stand-up comedian. Alleen ontbreekt het hem aan humor. Niemand begrijpt hem en hij voelt zich meer en meer uitgesloten uit de maatschappij, waardoor hij geleidelijk aan transformeert in de alom gekende Joker.
Joker is door Kurt Velghe op 28 augustus 2020 beoordeeld met een 10 / 10.
Voor u verder leest, even het volgende. Als u een actiefilm verwacht à la Marvels onnozele, zichzelf steeds herhalende superheldenepossen, laat deze dan links liggen. In Joker zit quasi geen actie, op enkele scènes na.
Het kan maar niet genoeg benadrukt worden (hoewel u het volgende wellicht al 100 000 keer ergens anders gelezen of gehoord heeft) hoe FE-NO-ME-NAAL goed Joaquin Phoenix hier staat te acteren. Je gelooft werkelijk ieder woord van wat hij zegt of doet. Het feit dat hij voor deze film (blijkbaar met enige tegenzin) om en bij de 20 kg vermagerde, maakt de prestatie alleen maar indrukwekkender. We zien als het ware een uitgemergelde ziel in een uitgeperst lichaam. Iedere weldenkende mens weet dat je zijn daden onmogelijk kunt goedpraten, maar toch voel je mee met deze eenzame, gekwetste ziel.
‘Dank u, Todd Phillips, voor uw durf om het uitgemolken genre van de superheldenfilms nieuw leven in te blazen!’
De film bevat heel wat verwijzingen naar de grote cinema uit de jaren '70 en begin jaren '80. Films als Taxi Driver (1976), The King of Comedy (1982) en A Clockwork Orange (1971) worden geciteerd. Bepaalde beelden zijn zelfs gepikt uit die films, maar wel met heel veel respect voor de regisseurs van bovengenoemde films. Het is dan ook niet toevallig dat Murray Franklin (het idool van Fleck) gespeeld wordt door Hollywood-grootheid Robert De Niro (niet toevallig ook de hoofdrol van twee van de drie eerder genoemde films), die hier eindelijk nog eens laat zien dat hij veel meer kan dan onnozelheden spuwen in platte komedies als Dirty Grandpa (2016).
Enkel de acteurs vernoemen, zou afbreuk doen aan de vele andere kwaliteiten die deze film in huis heeft. De cinematografie is ronduit prachtig. Gotham ziet eruit als het New York uit de jaren '70 en de camera zit Arthur voortdurend op de huid. Zelfs dat moet verstikkend zijn voor dit personage, en zo voelt het ook aan. Ook de score is magistraal. De muziek van Hildur Guðnadóttir past perfect bij de grimmige sfeer van de film. Overvloedig aanwezig en bijna constant dreigend, regelmatig afgewisseld met muziek uit de jaren '70. Kortom, één van de beste films van de laatste twintig jaar. Een meesterwerk pur sang, met één van de knapste acteerprestaties uit de geschiedenis van de film. Dank u, Todd Phillips, voor uw durf om het uitgemolken genre van de superheldenfilms nieuw leven in te blazen!
Te zien op HBO Max en Pathé Thuis
