Rose Elliot en haar broer Mark achtervolgen een mysterieus verhaal over The Three Mothers. Is het folklore of is het waarheid? Al onderzoekend komt Mark steeds dichter bij het verontrustende antwoord.
Inferno is door Rick Schuttinga op 10 oktober 2021 beoordeeld met een 6 / 10.
Drie jaar na het welbekende Suspiria (1977) komt de Italiaanse regisseur Dario Argento met Inferno. Dit is de tweede film in een drieluik over The Three Mothers; drie heksen.
In Freiburg, Duitsland woont de Mother of Sighs, te zien in eerstgenoemde film. Voor Inferno gaan we naar New York waar de Mother of Darkness woont, de wreedste van de drie heksen. Pas in 2007 brengt Argento Mother of Tears uit, de laatste film in de serie, welke zich afspeelt in Rome.
In lijn met Suspiria kenmerkt Inferno zich door de prachtige decors. Verschillende stijlen worden gemixt tot een spannend nieuw geheel, doorgevoerd tot in ieder detail. Deze omgevingen worden creatief verlicht met roze, rood, blauw, paars en groen. Je verwacht hierdoor een kermis aan vrolijkheid, maar door mooie combinaties op het juiste moment is de verlichting sfeerversterkend. Daarbij maakt stijlmeester Argento veel gebruik van spotverlichting op het gezicht in een donkere ruimte en wordt alles ondersteund door een eclectische muziekmix van orgel en synthesizers.
‘Afgezien van decors en verlichting maakt Inferno nog maar weinig indruk.’
Film wilt boven alles een verhaal vertellen, en daarin stelt Inferno flink teleur. Zelfs als je de rode draad begrijpt is de vertelling niet altijd te volgen. Inferno draait om een zus, die met hulp van haar broer het mysterie achter een folklore wilt ontrafelen en daarbij steeds dichter bij één van de drie moeders komt. De heks wilt dit uiteraard niet en vermoord de betrokkenen één voor één.
Het geheel is onsamenhangend, en toch blijft Inferno boeien - wellicht door de visuele pracht. De speelduur van bijna twee uur lijkt lang, toch voelt de film niet langdradig. Al worden sommige scènes wel te lang uitgerekt. Neem de mieren op het raamkozijn die leiden naar een gaatje in de houten vloer. Eerst gaat er een lucifer in, dan worden de mieren gedood, vervolgens gaat er een opengevouwen paperclip in om daarna pas de vloer open te breken.
De moorden zijn zeer divers: een geïmproviseerde guillotine, messteken, opgegeten door ratten, doodgekrabt door katten, uitgestoken ogen, levend verbrand en gewurgd. Klinkt allemaal luguber, maar dat is het geen moment. Te bedenken dat het kwaad wordt belichaamd door een heks missen de moorden magie, spreuken en mystiek - een seriemoordenaar had hetzelfde gekund.
Inferno kan de tand des tijds maar moeilijk doorstaan. Ruim 40 jaar na release maakt de film, afgezien van decors en verlichting, nog maar weinig indruk. Waarom de film überhaupt gekenmerkt werd als Video Nasty - een Britse lijst uit de jaren '80 met verboden films omdat ze obsceen of extreem gewelddadig waren - is nu moeilijk te bepalen. In de decennia die volgde is het idee van wat wel en niet kan in ieder geval een stuk opgerekt.
Te zien op Criterion
