Phoebe verhuist met haar moeder en broer naar hun familieboerderij in het slaperige dorpje Summerville. Zoekend door de spullen van haar overleden grootvader komt ze erachter dat hij wel een heel bijzondere carrière achter de rug had.
Ghostbusters: Afterlife is door Vince Christiaans op 17 november 2021 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Er zijn weinig komedies die zo iconisch zijn als Ghostbusters (1984). De film van regisseur Ivan Reitman was één van grootste hits uit de jaren '80 en kan nog altijd rekenen op een trouwe fanbase. Sinds de release van Ghostbusters II in 1989 draait de geruchtenmolen rondom een derde deel dan ook op volle toeren. Helaas bleek het lange tijd onmogelijk om de originele cast bij elkaar te krijgen voor een laatste spokenjacht.
Het overlijden van Harold Ramis leek de nagel in de doodskist voor een reünie van de oorspronkelijke vier Ghostbusters. Bill Murray, Dan Aykroyd en Ernie Hudson doken wel nog op in gastrolletjes voor de reboot in 2016, maar dit project bleek niet in staat om de franchise terug tot leven wekken. Filmstudio Sony was echter vastberaden om de laatste druppeltjes ectoplasma uit dit concept te wringen.
‘De nieuwe personages, het gevoel voor humor en de zucht naar avontuur zorgen voor een frisse impuls.’
Hun redding kwam uit een bekende hoek. De zoon van originele Ghostbusters-regisseur Ivan Reitman had zichzelf inmiddels ontpopt tot een geslaagd filmmaker en hij had een idee voor een nieuw spokenavontuur. Jason Reitmans pitch bleek zo overtuigend dat het project met een sneltreinvaart richting de bioscopen vertrok. Na een aantal corona-gerelateerde vertragingen is er meer dan 30 jaar later toch een echt vervolg, genaamd Ghostbusters: Afterlife.
De insteek van Afterlife doet denken aan Star Wars: The Force Awakens (2015). Net als die herstart stroomt Ghostbusters: Afterlife bijna over met nostalgie voor de originele films. Alle gadgets worden op een fetisjistische wijze in beeld gebracht en de film knipoogt zo vaak naar het publiek met bekende oneliners of personages dat het economischer zou zijn geweest om één oog permanent dicht te houden.
In vergelijking met zijn voorgangers is Afterlife toch een vreemde eendje. Zo is deze film voorzien van een emotionele lading die de originele twee Ghostbusters-films bewust leken te vermijden. Ghostbusters (1984) was allesbehalve een tranentrekker, maar juist een komedie over een stel prutsers die proberen een nieuwe markt open te breken als verdelgers van paranormaal ongedierte zonder na te denken over de implicaties van een hiernamaals.
De eerbied waarmee regisseur Jason Reitman het onderwerp aanvliegt steekt flink af tegen de voorgaande films. Deze sequel lijkt daardoor meer op een ode aan de diehard fans die de franchise jarenlang zijn blijven steunen. Op zichzelf is dit geen verkeerde insteek voor een langverwacht vervolg, maar de nieuwe stijl botst regelmatig met de spottende mentaliteit van het oorspronkelijke concept, vooral wanneer de oudgedienden hun rentree maken.
Gelukkig is Ghostbusters: Afterlife niet volledig afhankelijk van de charmes van zijn voorgangers. Jason Reitman zorgt voor geestige nieuwe personages, met als uitblinker McKenna Grace als Phoebe; een overduidelijke afstammeling van de briljante droogkloot Egon Spengler (Harold Ramis). Onder leiding van Grace vindt Afterlife zijn plek als een luchtige avonturenfilm voor jongeren in de traditie van The Goonies (1985) en Explorers (1985).
Het is makkelijk om Ghostbusters: Afterlife te bestempelen als een poging om zoveel mogelijk centjes te verdienen aan de nostalgie van fans. Toch voorziet Jason Reitman zijn film van genoeg oprechte affectie om deze cynische lezing te verjagen. Toegegeven, Afterlife leunt zwaar op onze warme gevoelens voor het origineel, maar de nieuwe personages, het gevoel voor humor en de zucht naar avontuur zorgen voor een frisse impuls.
Te zien op Prime Video en Pathé Thuis
