Phoebe (McKenna Grace) en haar familie moeten verhuizen naar de boerderij van hun overleden grootvader. Hier ontdekt ze een hoop gadgets en 'oude meuk' dat van pas kan komen tegen de spoken die op de loer liggen. Wellicht heeft ze toch meer weg van haar opa dan gedacht?
Ghostbusters: Afterlife is door Jordy Gomes op 24 november 2021 beoordeeld met een 6,5 / 10.
Who You Gonna Call? Ghostbusters! Het team van spokenjagers is haast niet weg te denken uit onze filmcultuur. Als we spreken over films die je een klassieker mag noemen, dan valt Ghostbusters (1984) hier ongetwijfeld onder. De grote corporaties zien maar al te graag dat dit succes wederkeert, vandaar dat er meer projecten werden geproduceerd. Waaronder het te pruimen vervolg Ghostbusters II (1989) en hun meest recente poging, de Ghostbusters Reboot (2016), met een team van vrouwelijke komieken in de hoofdrol. Laatstgenoemde wist de spoken niet te verjagen, een gênante poging om deze franchise te reanimeren.
Toen was daar ineens hoop. Jason Reitman, de zoon van de originele Ghostbusters regisseur, had een sprankelend idee om de wereld die zijn vader had gecreëerd nieuw leven in te blazen. Het is geen gemakkelijke taak om in de voetstappen van je ouweheer te treden, de druk ligt hoog en fans zijn op hun hoede na de ontevredenheid van de reboot. Het eindresultaat zal voor iedereen verschillend uitpakken, maar het is overduidelijk te zien dat Ghostbusters: Afterlife gemaakt is met passie en respect naar het origineel toe.
‘Het is overduidelijk te zien dat Ghostbusters: Afterlife gemaakt is met passie en respect naar het origineel toe.’
Afterlife probeert zowel het oude te eren als het nieuwe te introduceren met een cast van frisse, jonge gezichten. Met in de hoofdrol Mckenna Grace als Phoebe, de afstammeling van één van de klassieke Ghostbusters. Ze is duidelijk slimmer dan haar leeftijdsgenoten en brengt dezelfde droge humor met zich mee dat ook in het origineel aanwezig was. Door ditmaal meer focus te geven aan de kinderen voelt de film soms aan als de fantastische Netflix-serie Stranger Things - beide bevatten ze ook Finn Wolfhard, een leuke toevalligheid.
Nostalgie is misschien wel de grootste kracht en valkuil van Ghostbusters: Afterlife. Inhoudelijk gezien wordt er teveel overgenomen uit het origineel (zie bepaalde plotpunten, oneliners die herhaalt worden, etc). Ze doen een poging om je nostalgie te prikkelen, een soms goedkope manier om sympathie en erkenning los te maken bij de kijker. De film werkt naar mijn mening beter wanneer we ons focussen op de tieners en hun conflict met de spoken die ze opjagen. Wanneer je alle 'Ghostbusters-elementen' weghaalt is dit in mijn ogen nog steeds een prima avonturenfilm voor jong en oud, wat bewijst dat het een tandje minder had gemogen op nostalgisch gebied.
Ghostbusters staat voornamelijk bekend als komedie, maar Afterlife probeert dit aspect wat meer te balanceren en het concept ietwat serieuzer te nemen. Een aantal onverwachte momenten doen zelfs een poging om de gevoelige snaar te raken, waaronder een mooi eerbetoon voor de overleden Harold Ramis. Ik denk dat je enthousiasme ligt aan de hoeveelheid positieve gevoelens die je hebt voor het origineel. Ghostbusters: Afterlife is gemaakt als kers op de taart voor de allergrootste fans van de franchise, terwijl voor de reguliere kijker een aangename familiefilm overblijft.
Te zien op Prime Video en Pathé Thuis
