De spanningen tussen de apen en de menselijke kolonie bereiken een hoogtepunt wanneer apenleider Caesar instemt met de aanwezigheid van Malcolm, een mens die dringend elektriciteit nodig heeft voor zijn gemeenschap.
Dawn of the Planet of the Apes is door Jordy Gomes op 7 mei 2024 beoordeeld met een 9,5 / 10.
Dawn of the Planet of the Apes (2014) speelt zich tien jaar na de gebeurtenissen van Rise of the Planet of the Apes (2011) af, waarin een dodelijk virus het grootste deel van de menselijke bevolking heeft uitgeroeid. Deze tijdsprong dient om de groeiende intelligentie van de apen te verklaren en legt de basis voor het centrale conflict tussen mens en primaat.
De openingsscène van de film, waarin we Caesars ogen zien, toont direct de technologische vooruitgang. Langzaam zoomt het beeld uit en onthult het verschillende apen die in de regen staan, wat een verbluffend visueel effect oplevert. De CGI is onberispelijk; op geen enkel moment twijfel je aan de authenticiteit ervan. Het voelt zo realistisch aan dat het lijkt alsof je naar echte dieren kijkt in plaats van naar computer gegenereerde effecten.
‘Een geloofwaardig geschetst conflict tussen de apen en de mensheid dat echt iets bij je teweegbrengt.’
De film gaat in op de dynamiek van macht en leiderschap, zowel binnen de apengemeenschap als binnen de groep mensen die immuun zijn voor het virus. Voor de apen draait dit om de keuze tussen loyaliteit aan Caesar en zijn inspanningen voor vrede, of de verleiding om wraak te nemen op de mensheid voor eerdere misdaden. Voor de mensen betekent dit het verlies van hun beschaving accepteren en zich aanpassen aan een veranderende wereldorde.
Deze invalshoek leidt tot uitstekend gecontrasteerde personages; Caesar en Malcolm streven naar harmonie tussen de twee kampen, terwijl Koba en Dreyfus liever oorlog voeren tegen de andere soort. Het aangrijpende verhaal illustreert krachtig hoe vooroordelen, angst en wantrouwen tot geweld leiden en daagt de kijker uit om na te denken over complexe kwesties, zoals vergelding vs. vergeving. Deze thema's worden naadloos geïntegreerd in de karakterontwikkeling van de personages.
Dawn weet ook fantastisch spanning op te bouwen én vast te houden; vanaf de eerste ontmoeting tussen mens en aap tot aan de oorlogsvoering halverwege de film, draagt elk moment bij aan een geloofwaardige confrontatie. De actiescènes zijn precies zoals ze moeten zijn: adembenemend uitgevoerd, maar altijd ten dienste van het verhaal. De emotionele kern blijft de focus behouden, met name door de empathische verbinding met Caesar.
Deze filmtrilogie plaatst de apen in de hoofdrol, een keuze die op lange termijn buitengewoon goed uitpakt. Je raakt zo betrokken in het verhaal van de films dat ze ook daadwerkelijk iets bij je teweegbrengen. In Dawn of the Planet of the Apes verlang je naar een vreedzame oplossing, maar lijken de apen en de mensheid gedoemd tot conflict. Het melancholische einde benadrukt de hopeloosheid van de situatie, want ondanks een kleine overwinning is een oorlog tegen de mensheid nu echt onvermijdelijk.
Te zien op Netflix, Disney+ en Pathé Thuis
