Een geschiedenisprofessor keert terug naar zijn vervreemde familie om met tegenzin het nalatenschap van zijn moeder te overzien. Tijdens zijn verblijf leert hij de duistere waarheid van zijn vader's sekte kennen.
Cthulhu is door Phil Haar op 3 oktober 2023 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Russel Marsh heeft jaren geleden de rug gekeerd naar zijn familie en de gemeenschap waarin hij is opgegroeid. Wanneer zijn moeder komt te overlijden wordt hij weer gevraagd om naar huis te komen. Voor hem betekent dit dat hij weer met zijn vader door één deur moet, maar als sekteleider verwacht hij van Russel dat hij de familienaam doorzet en hij accepteert Russels homoseksuele geaardheid niet. Afgezien van zijn zus en zijn beste vriend (met wie hij een lang onderdrukte romance wederopbouwt) is vrijwel iedereen in deze omgeving vijandig naar hem. Russels rol in de vreemde overtuigingen van zijn vaders cult lijken echter gebaseerd op een lugubere werkelijkheid die steeds nader tot hem begint te dringen.
‘Gildark heeft een innovatieve aanpak op beeldspraak.’
Deze film is losjes gebaseerd op H.P. Lovecrafts boek, niet 'The Call of Cthulhu' wat je logischerwijs zou verwachten maar 'The Shadow over Innsmouth', waarin hooguit naar de entiteit Cthulhu wordt verwezen maar niet in voorkomt. Toen deze film uitkwam werd hij door filmkijkers slecht ontvangen, er zouden teveel creatieve vrijheden zijn genomen vanuit de productie en het zou Lovecraft als schrijver verkeerd interpreteren. Deze kritiek heeft eigenlijk niks te zeggen over de film inhoudelijk, los van dat het een andere naam had kunnen kiezen. Een ander veelvoorkomend probleem die men had met de film was dat de geaardheid van de hoofdpersoon een toevoeging was van regisseur Dan Gildark die volkomen onnodig leek, maar voor die beslissing is ook genoeg te zeggen. Naast zijn absoluut manische levensovertuigingen werd Lovecraft (die absoluut olympisch goud voor racisme had kunnen krijgen als dat bestond) vooral gezien als een buitenstaander en drukte hij die gevoelens uit in zijn literatuur. Een buitenstaander die zich bijvoorbeeld zou kunnen voelen als een gijzelaar bij een familiediner, een ervaring dat in moderne context bijvoorbeeld vanuit LHBTI+ identiteiten bijzonder herkenbaar is.
Of je deze film erkent als een degelijke adaptatie van Lovecraft zijn werk hangt er in dat opzicht vanaf hoe je ernaar kijkt, maar de film geniet daarbuiten ook van sterke cinematografie. De licht-donker contrasten zorgen er op spannende momenten voor dat je als kijker naar dingen gaat zoeken die er niet zijn. Eén scène die er bij mij bijzonder uitsprong was een moment dat Russel zijn contactlenzen uit had en de kijker daardoor vervaagd beeld krijgt, op een gegeven moment zit je als kijker je gespannen af te vragen wat er precies gebeurt, je kan je er genoeg bij bedenken maar dat je het zelf verder moet inkleuren is zodanig benauwend dat ik kan stellen dat het een sterke keuze was. Gildark heeft een innovatieve aanpak op beeldspraak genomen vanuit het perspectief van onze hoofdpersoon die wordt geplaagd door gebeurtenissen die soms onwerkelijk lijken, wat de betrouwbaarheid van Russel als hoofdpersoon in twijfel trekt wanneer je niet meer weet wat er in zijn psyche speelt en tot hoe verre zijn vader hem beïnvloed, dit geschil wordt op een creatieve manier overgebracht naar de kijker. Als thriller-horrorfilm heeft het me absoluut onprettig laten voelen, mede omdat dit perspectief overtuigend opgesteld is en omdat het beeldend sterk genoeg is om deze spanning leven te geven.
