Wanneer een meteoriet neerstort op het landgoed van Nathan Gardner (Nicholas Cage) krijgt zijn gezin te maken met de gruwelijke uitwerking die het buitenaardse object heeft op zijn omgeving.
Color Out of Space is door Vince Christiaans op 9 juni 2020 beoordeeld met een 8 / 10.
H.P. Lovecraft is een bekende naam onder horrorliefhebbers. De schrijver specialiseerde zich in existentiële horrorverhalen waarin de mens zijn plaats in een eindeloos en onverschillig universum genadeloos onder ogen komt. Een onthulling die vaak gepaard gaat met monsterlijke oergoden en een enkeltje gekkenhuis voor de hoofdpersonages.
Zijn oeuvre heeft een grote impact gehad op de filmindustrie. Zo zijn o.a. Alien (1979), The Thing (1982) en Annihilation (2018) schatplichtig aan Lovecrafts werk. Toch zijn er maar weinig van zijn verhalen succesvol vertaald naar het witte doek. Iets dat Richard Stanley's nieuwe verfilming van The Colour Out of Space (1927) op zijn minst opmerkelijk maakt.
‘Color Out of Space is iets aan de ruwe kant, maar het algehele effect van de film valt niet te ontkennen.’
Dit is Stanley's eerste regisseursklus sinds The Island of Dr. Moreau (1996); een film die hij zelf nooit heeft mogen afmaken. Dat klinkt onheilspellend, maar hij is het niet verleerd. Color Out of Space is een angstaanjagende trip die de lijn bewandelt tussen arthouse, komedie en horror. Bewandelen is misschien niet het juiste woord, want Stanley springt van het ene genre naar het andere, soms in dezelfde scène.
Deze onvoorspelbaarheid draagt bij aan de spanning. De onderliggende dreiging is al vanaf de openingsscène aanwezig. We worden meegezogen in prachtige shots van een bosrijke omgeving, terwijl buitenaardse muziek ons voorbereid op wat er komen gaat. De film houdt dit bedachtzame tempo vast totdat de uitwerkingen van de meteoriet duidelijk worden, dan gooit Stanley de sluizen open en worden we bedolven onder een stortvloed van gruwelijke beelden.
Even opmerkelijk is het acteerwerk. Nicholas Cage trekt zoals altijd de aandacht, zelfs al blijft zijn personage in het begin verrassend bedaard. Pas wanneer hij zijn zelfcontrole verliest zien we de manische uitbarstingen die we van Cage gewend zijn. Het lijkt een typisch gevalletje overacting, tot duidelijk wordt dat Nathans gedrag beïnvloed wordt door de traumatische herinneringen aan zijn strenge vader.
Richard Stanley's benadering zal niet bij elke horrorfan in de smaak vallen. Hij leunt niet op schrikeffecten en ook de slijmerige monsters laten lang op zich wachten. De film draait dan ook om dreiging en de groeiende hopeloosheid van de personages. Color Out of Space is iets aan de ruwe kant, maar het algehele effect van Stanley's film valt niet te ontkennen.
Te zien op Pathé Thuis
