In de jaren '80 wordt het dorpje Hawkins geteisterd door bovennatuurlijke krachten. Geheime missies van de overheid blijken de oorzaak en een kind met superkrachten de oplossing.
Stranger Things - Seizoen 1-4 is door Rick Schuttinga op 10 januari 2025 beoordeeld met een 9,5 / 10.
Alle vier de seizoenen van Stranger Things heb ik jaren geleden al gezien, maar nu in een paar weken tijd herkijken met mijn tienerzoon. Het is verbijsterend hoe goed de serie is en blijft. Seizoenen afzonderlijk van elkaar bespreken heeft nauwelijks meerwaarde omdat de kwaliteit consistent is, de personages nauwelijks wisselen, de locatie hetzelfde blijft en het fantasy-onderwerp ook. Klinkt best eentonig zo, meer dan tweeduizend minuten kijken naar grotendeels hetzelfde, maar niets is minder waar als het gaat om Stranger Things.
In seizoen één is het monster een demogorgon en maken we kennis met de vriendengroep bestaande uit nerds die graag in Mike's kelder Dungeons & Dragons speelt. Vanaf het moment dat ze El(even) leren kennen verandert hun wereld voorgoed. We maken kennis met de upside down - een parallelle dimensie van het onze. In het tweede seizoen wordt het monster, de Mind Flayer met zijn leger van Flayed, sterker. Seizoen drie heeft een focus op het Starcourt winkelcentrum en in het vierde seizoen krijgen de communistische Russen meer aandacht dan ze al kregen. Nu wordt sterk teruggepakt op vorige seizoenen om openstaande vragen te beantwoorden. De afleveringen gaan nu ook van onder de zestig minuten naar minimaal een uur met als uitschieters de twee voorlaatste afleveringen met de speelduur van een film en de ontknoping van zelfs tweeënhalf uur. De Duffer Brothers - Matt en Ross, regisseren het gros van de afleveringen en schrijven alles - hebben een fantastisch verhaal te vertellen en nemen daar terecht hun tijd voor.
‘De Duffer Brothers creëren een fantastische fantasy-wereld.’
Stranger Things wordt gaandeweg grootser en meeslepender, steeds weer bouwende op wat er al is, met gevaarlijker wordende monsters en groeiende personages om tegenstand te kunnen bieden.
Eleven, Mike, Dustin, Lucas, Will, Nancy, Jonathan, Steve, Joyce en Jim. Hoewel het makkelijk is om Eleven aan te duiden als hoofdrolspeler is dat niet zo, alle tien genoemde personages zijn even belangrijk. Voeg daar mooie personages aan toe - Max, Robin, Murray, Erica, leraar Scott, superheld Bob Newby, of in het vierde seizoen Eddie en Argyle - en de serie is compleet. Een bomvol verhaal waarin je iedereen die er een beetje toe doet voldoende leert kennen om om hen gaan geven.
De kinderen zijn de volwassenen vaak de baas: koppel Joyce en Jim, en oppassers Nancy, Jonathan en Steve. De kinderen ontrafelen best vaak heel gemakkelijk de meest uitdagende vraagstukken, en hoewel te kort door de bocht heeft het zijn charme en zorgt het voor de nodige vlotheid. Normaal is het een gedurfde keuze om hoofdrolspelers op te offeren, niemand is veilig, alles voor de realistische weergave. Stranger Things is niet zo.
Je leeft met een ieder mee. Vol verwondering, juichend of tot tranen toe geraakt; over een wending, over hoe een personage groeit, een indrukwekkende actiescène of de ingenieuze camerashots. Stranger Things is op veel vlakken heerlijk genieten.
Naast de diverse groep personages en het toffe verhaal mag grote lof naar de missies. Deze spelen zich namelijk altijd af op twee of meer locaties, waardoor de grote groep wordt opgedeeld, de aandacht krijgt die ze verdienen en hun stempel kunnen drukken op de voortgang van het geheel én hun eigen ontwikkeling, om zich dan later weer bij de anderen te voegen.
In 2016 begon het avontuur voor de jonge acteurs, waarvan sommigen ondertussen zijn uitgegroeid tot bekendere namen in Hollywood. Dit najaar lanceert Netflix het laatste seizoen, waarin demonen uit de upside down Hawkins nog eenmaal zullen bedreigen.
Te zien op Netflix
