Signe en Thomas hebben een ongezonde, jaloerse en competitieve relatie, iets wat verregaande gevolgen heeft voor beiden.
Sick of Myself is door Rick Schuttinga op 13 april 2023 beoordeeld met een 8 / 10.
De vergelijking met The Worst Person in the World (2021) is makkelijk gemaakt: het zijn beide Noorse films over Gen Z-problemen. Sick of Myself geeft zwartgallig commentaar op een specifieke generatie: één die gezien wil worden, zichzelf in in spotlight zet, een perfect online profiel opbouwt en likes harkt. Een ster worden zonder talenten.
Centraal staat het koppel Signe en haar vriend Thomas. De twee hebben een relatie, maar van liefde is geen sprake. Beide hunkeren ze naar roem en bekendheid. Bewust of onbewust pakken ze de spotlight steeds van de ander af. Ze gunnen zichzelf alles en de ander niets.
‘Ze gunnen zichzelf alles en de ander niets.’
Signe is een pathologische leugenaar met het münchhausensyndroom. Met zelf toegebrachte verwondingen weet ze de nieuwsgierigheid van anderen te prikkelen. Maar nog het meest van alles druipt het narcisme van het scherm. Ze zijn zo vol van zichzelf dat ze alleen maar praten en niet luisteren. De twee zijn zo dom, maar dat ziet alleen de kijker, Signe en Thomas beschikken niet over enige zelfreflectie of -kritiek.
De zwarte humor is vaak hilarisch. Signe beleeft levendige dromen, die door haar normale leven gevlochten zijn. Naderhand kun je makkelijk bepalen dat het een illusie is geweest, altijd rooskleuriger dan de werkelijkheid. De samensmelting tussen feit en fictie zorgt voor een versterking van die toch al vreemde setting, al is de humor alom aanwezig door twee bizarre personages in de meest onmogelijke posities. Medelijden heb je nooit, het is lachen om en het uitlachen van bijzonder domme mensen en idem keuzes.
Je kunt bij veel scènes opmerken dat ze overdreven zijn geschreven, maar in de wereld van Signe en Thomas klopt het volledig, in hun wereld is niets te gek. Sick of Myself gaat onverstoorbaar door, neemt voor even een stap terug voor een kleine adempauze en dendert vervolgens weer lekker voort.
Sick of Myself toont twee lege mensen die niets zullen leren en niet zullen veranderen. Maar de kijker wél, die zal wel twee keer nadenken voordat Signe's voetsporen worden gevolgd. Hoewel zwaar overdreven houdt de film sommige kijkers hopelijk een confronterende spiegel voor.
Signe en Thomas zijn uitvergrote karakters, maar ze bestaan echt: mensen zijn zo. Het is begrijpelijk als je Sick of Myself niets vindt, het stel is hoogst onsympathiek, dus zoek je het vooral in herkenning en die zullen jongere kijkers allicht meer vinden dan oudere. Toch zijn het de twee afzichtelijke mensen met hun verrotte innerlijk die de film zijn kracht geven.
Te zien op Pathé Thuis
