Toen hij jong was keerde Shang-Chi (Simu Liu) zijn rug toe naar de slechte daden van zijn vader Wenwu (Tony Leung). Nu in het heden zoekt Wenwu, de leider van de terroristische organisatie de Ten Rings, naar Shang-Chi om samen met hem een magisch dorp te vinden waarin geheime krachten schuilen.
Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is door Jordy Gomes op 5 september 2021 beoordeeld met een 7 / 10.
De originele leden van het Avengers team kregen bijna allemaal een mooie afsluiter in Avengers: Endgame (2019). Het is tijd voor Marvel om een nieuwe generatie aan helden te introduceren die de stokjes gaan overnemen van de oude garde. Hiervoor dienden de aankomende films en Disney+ tv-series, om ons klaar te stomen voor een team aan Avengers met verse gezichten. Met Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings (2021) wordt fase vier van Marvel definitief afgetrapt en zien we de opkomt van een nieuwe held en zijn fantasierijke wereld.
In essentie doet Shang-Chi dan ook denken aan het grote succes van Black Panther (2018), een film die voornamelijk bestond uit een cast van donkere mensen en waarin hun Afrikaanse-roots duidelijk naar voren kwam. Shang-Chi bevat een zelfde soort respectvolle aanpak. De film laat zien dat representatie van verschillende culturen belangrijk is en zorgt voor de benodigde afwisseling en variatie om het fris te houden. Dezelfde standaard Marvel-formule waar ik langzaam genoeg van krijg is hier nog met vlagen aanwezig, maar dankzij het net even anders aankleden hiervan wist Shang-Chi dan toch positief uit de verf te komen.
‘Een aangename Marvel middenweg die positief opvalt dankzij de Aziatische invloed.’
De Aziatische sfeer is goed voelbaar op alle fronten. De acteurs praten daadwerkelijk Chinees met elkaar wanneer nodig, de muziek weeft traditionele Chinezen klanken door de soundtrack heen en op het actiefront is duidelijk inspiratie gehaald uit de grote vechtlegendes van vroeger, zoals Bruce Lee & Jackie Chan. Als het aankomt op de hand-tot-hand gevechten dan zijn deze dynamiek in beeld gebracht dankzij het camerawerk en ook het creativiteitsgehalte ligt hoog. De film mixt verschillende martial arts stijlen met fantasie-elementen zoals het gebruik van de magische tien ringen, die visueel zorgen voor nog meer gave actiemomenten. Hierdoor vormt Shang-Chi een eigen identiteit en weet de film zich een beetje te onderscheiden van de rest binnen het genre.
Het verhaal is wederom typisch Marvel en bevat alles wat je ervan verwacht, inclusief de mindere dingen zoals geforceerde grappen en een overvolle CGI-climax die net even te lang doorgaat. Desondanks wist de film mij wel te verrassen met één aspect; de familie-dynamiek tussen Shang-Chi (Simu Liu) en zijn vader Wenwu (Tony Leung). De held en de slechterik van de film zijn vader en zoon en hier wordt gelukkig op ingespeeld. Dit creëert een aantal mooie gelegenheden om de drama wat meer te laten uitspelen.
Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings (2021) laat ons kennismaken met een nieuwe held en toont ons zijn wereld waar we vast in de toekomt nog een keer naar terugkeren. Over het algemeen is dit niet Marvel's slechtste of beste werk, maar een aangename middenweg. Een bovengemiddelde Marvel die doet wat hij moet doen en positief opvalt dankzij de Aziatische invloed.
Te zien op Disney+ en Pathé Thuis
