De surrealistische filmmaker Alejandro Jodorowsky vertelt met Poesía Sin Fin over zijn eigen jeugd.
Poesía Sin Fin is door Rick Schuttinga op 16 maart 2023 beoordeeld met een 7,5 / 10.
Poesía Sin Fin (Endless Poetry) is in alles een Jodorowsky. Kleurrijk, levendig, absurdistisch en surrealistisch. Met verhaal en een boodschap. En met veel decors (inclusief charmante kartonnen decorstukken), wisselende omgevingen, boeiende personages, vele figuranten en uitbundige kostuums.
Jeremias Herskovits speelt het kind Alejandro, een jongen die al weet dat hij een groot poëet wil worden, iets waarmee zijn vader het absoluut niet eens is. Alejandro besluit te vluchten en groeit op. Daar neemt Adan de rol over en speelt hij de vrijgevochten versie van zijn echte vader.
‘Een ode aan je eigen levenspad, zelf keuzes maken.’
Poesía Sin Fin is Jodorowsky's autobiografie. Extra persoonlijk door zoon Adan de hoofdrol van zijn eigen jeugdherinneringen te laten spelen. Het verhaal is een ode aan je eigen levenspad, zelf de keuzes maken, maar ook als volwassene een kritische blik terug in de tijd werpen. De levenskeuzes zijn opgehangen aan de liefde voor de kunsten: dansen, zingen, opera, schilderen, muziek en natuurlijk poëzie. Met veel naakt, zowel sensueel als seksueel.
Zoals dat gaat met herinneringen zijn ze geen correcte weergave zoals het ooit heeft plaatsgevonden. In gedachte en over tijd worden kleine veranderingen gemaakt en delen geromantiseerd of juist gedramatiseerd. De filmstijl van Jodorowsky past hier perfect bij: een dromerige fantasiewereld waarin alles kan en waar metaforen en verwijzingen nauwelijks opvallen. Ben je niet bekend met het werk van Jodorowsky dan is Poesía Sin Fin wellicht hoogdravend en te artistiek, voor liefhebbers is dit ruim twee uur durende visuele kunst.
Toch is Poesía Sin Fin geen film die je bijblijft. Prachtig gemaakt, continu boeiend en mooi om te zien, maar niet memorabel. Dat is The Holy Mountain wel, die film omarmd volledig alle gekte. Ook mist de charme van Santa Sangre. Vergeleken met deze films is Endless Poetry een stuk braver. Een eigen unieke indentiteit mist. Heel vreemd is dit niet, want al zijn eerdere films zijn op enigermate in Poesía Sin Fin verwerkt. Niet alleen verwijzend, maar ook in stijl, momenten of gevoel. En je kunt maar één keer met iets nieuws verrassen.
