Nadat zijn familie is uitgemoord door het Imperium zint Paul Atreides (Timothée Chalamet) op wraak. Met hulp van zijn moeder (Rebecca Ferguson) probeert hij de inheemse bewoners van de woestijnplaneet Arrakis voor zich te winnen om zo een heilige oorlog te ontketenen.
Dune: Part Two is door Vince Christiaans op 28 februari 2024 beoordeeld met een 9 / 10.
"Op één been kun je niet staan," is een vaak gehoord excuus in de kroeg, maar het is ook de spreuk die in mij opkwam bij het zien van Dune: Part Two. Zonder dit vervolg is Dune: Part One (2021) slechts een opwarmertje. Logisch, want beide films zijn gebaseerd op hetzelfde boek met als gevolg dat Part One eindigt op het moment dat het verhaal op gang komt.
Net als The Lord of the Rings werd het boek van Frank Herbert lange tijd onverfilmbaar genoemd. De film van David Lynch en de miniserie uit 2000 deden weinig om deze gedachte te weerleggen. Het was dus wachten op het juiste moment en de juiste regisseur. In het geval van The Lord of the Rings was dit Peter Jackson en voor Dune de Frans-Canadese filmmaker Denis Villeneuve. In navolging van Part One bewijst Villeneuve wederom dat geen andere filmmaker dit materiaal zo goed in de vingers heeft.
Verrassend genoeg is Dune: Part Two een stuk warmer dan zijn voorganger. Villeneuve laat Pauls toetreding tot het inheemse Fremen-volk aanvoelen alsof hij eindelijk is aangekomen op de plek waar hij thuishoort. Door een combinatie van nederigheid en moed wint hij eerst het vertrouwen van Stilgar (Javier Bardem); een gelovige Fremen-leider die ervan overtuigd raakt dat Paul de voorspelde verlosser van Arrakis is. Vervolgens begint hij zelfs twijfelaars als Chani (Zendaya) voor zich te winnen.
Het is een opluchting om te zien dat Dune: Part Two de dubbele bodem van het boek niet schuwt. Villeneuve laat zien dat Paul zijn groeiende populariteit niet alleen te danken heeft aan zijn persoonlijkheid, maar dat hij ook misbruik maakt van de religieuze overtuiging van de Fremen. Een geloof dat duizenden jaren eerder op de planeet Arrakis werd geïntroduceerd door de Bene Gesserit orde waar ook Pauls moeder deel van uitmaakt.
Wanneer de gebeurtenissen escaleren komt de schaduwzijde van de herboren Atreides steeds meer tevoorschijn. Vergeleken met Pauls machtsgreep lijkt het kwaad dat Baron Harkonnen (Stellan Skarsgård) en diens hulpjes vertegenwoordigen nogal platvloers en simplistisch. De opkomst van Paul is angstaanjagend en de film waarschuwt ons dat het verschil tussen Messias en Führer slechts een kwestie is van perspectief.
Iedereen die zich afvroeg of Timothée Chalamet te zacht was voor deze rol kan in elk geval opgelucht ademhalen. In Part Two brengt Chalamet de transformatie van onzekere held tot agressieve leider overtuigend tot leven. Daarnaast krijgt Pauls personage meer diepgang door zijn relatie met Chani. Waar Zendaya in Part One weinig kansen kreeg om te schitteren wordt ze hier verheven tot het morele anker van de film.
Nieuwkomer Austin Butler - die zijn image als heupwiegende Elvis-vertolker definitief achter zich laat - jaagt ons de stuipen op het lijf in de grotendeels fysieke rol van Pauls rivaal Feyd-Rautha Harkonnen. Ook opvallend is Christopher Walken als de stokoude keizer van het universum. Wellicht is Walken net iets te herkenbaar voor deze rol, desondanks zet hij in de handvol scènes waarin hij opduikt een interessant personage neer.
Daarbij is Dune: Part Two opnieuw een feest voor de zintuigen. De futuristische technologie en kostuums, de gigantische zandwormen, echte en nagebootste locaties zijn allemaal prachtig om te aanschouwen. Natuurlijk is de muzikale begeleiding van Hans Zimmer & Co nog altijd overdadig, maar hun werk voor Part Two is een stuk melodischer, waardoor het geheel veel meeslepender wordt.
Voor Denis Villeneuve is Dune: Part Two de overtreffende trap. Zijn tweeluik is een prestatie als boekverfilming en mag zich rekenen tot het beste dat het sciencefictiongenre op dit moment te bieden heeft. Niet alleen is Frank Herberts boodschap bewaard gebleven, het is ook nog eens op een bewonderenswaardige wijze gedramatiseerd. Kunnen we nu eindelijk de term onverfilmbaar pensioneren?
Te zien op HBO Max
