Alex Garland zet een collage-portret neer van de absurde, afschuwelijke realiteit van oorlog, en neemt zo een standpunt in tegen de romantisering van oorlogen die we maar al te vaak krijgen voorgeschoteld.
Civil War is door Iris Wielders op 14 april 2024 beoordeeld met een 9,5 / 10.
In Civil War belanden we midden in een fictieve Verenigde Staten, waar een burgeroorlog is uitgebroken. De gelauwerde maar ook uitgebluste oorlogsfotografe Lee plant samen met de oorlogscorrespondent Joel een trip naar Washington DC om de President te interviewen. Veteraan Sammy en de piepjonge Jessie, die ook oorlogsfotograaf wil worden, krijgen een lift.
Wat volgt is een road trip waar het team telkens in een volgend gewelddadig scenario wordt geworpen. De helft van de tijd weet niemand precies wie er op wie schiet en waarom. De mate van hardvochtigheid en foltering, de willekeur van wie er neergeschoten wordt, de absurditeit en het acute, constante gevaar wanneer alleen nog het recht van de sterkste geldt: Garland wrijft de neus van de kijker in de vuile realiteit van oorlog. Hier zijn we ver van de verheerlijking van legers, van oorlogshelden, van duidelijke good-guys-versus-bad-guys. Juist door geen verdere uitleg te geven over de precieze context kan hij deze boodschap benadrukken.
‘Hier zijn we ver van de verheerlijking van legers, van oorlogshelden, van duidelijke good-guys-versus-bad-guys.’
Ook zien we in detail hoe het werk van oorlogsfotografen en journalisten er aan toe kan gaan. Daarbij krijg je een goed idee van de adrenalineverslaving die bij dit soort leven hoort - Joel en Jessie grijnzen op een gegeven moment naar elkaar midden in het oorverdovende geweld - en hoe het deze mensen voor altijd verandert. In de laatste acte neemt Garland ons ook als publiek mee in deze adrenaline, onder oorverdovend militair geweld, tot we uiteindelijk bij de onvermijdelijke slotscène uitkomen.
Er is veel geschreven over hoe deze film zou gaan over een mogelijke burgeroorlog in de VS (met bijbehorende kritiek op het gebrek aan context), maar dat commentaar slaat de plank mis. Deze film gaat niet over de VS. Het is ook geen dystopisch VS scenario. Dit is een aanklacht tegen oorlog. En als u denkt: wat absurd, ik luister naar een vrolijk hiphop nummer terwijl al deze mensen worden neergeschoten, ik voel me wat ongemakkelijk, dan heeft Garland u precies waar hij u hebben wil.
