Rick Deckard, een gepensioneerde Blade Runner (een politieagent die androïden opspoort om ze daarna te 'pensioneren') wordt opnieuw opgeroepen om vier gevluchte androïden op te sporen. Deze zijn van het type Nexus 6 en niet van plan zich zomaar gewonnen te geven.
Blade Runner is door Kurt Velghe op 27 augustus 2020 beoordeeld met een 10 / 10.
Kan een film (lees: een kunstwerk) ooit perfect zijn? Wellicht niet, maar er zijn toch een aantal films uit de filmgeschiedenis die de perfectie benaderen, zoals ook deze Blade Runner. Vandaar ook waarschijnlijk dat ze gecatalogeerd worden onder de noemer 'Klassieker' (ja, bewust met een grote 'K'). Je zal hieronder dan ook geen minpunten vinden omdat die er naar mijn gevoel niet zijn. Maar wat is er dan zo goed aan?
‘Alles aan deze film benadert de perfectie.’
Do Androids Dream of Electric Sheep (1968), een roman van welgeteld 210 bladzijden van Philip K. Dick was de basis voor Blade Runner. De roman is leuk en onderhoudend, maar moet zwaar onderdoen voor het meesterwerk dat Ridley Scott eruit puurde. Alles aan deze film benadert de perfectie. Harrison Ford speelde zelden zo goed als hier, als zijn eigen onderkoelde zelf. De rest van de cast is bijna net zo goed, maar het is Rutger Hauer die de show steelt als Roy Batty, de leider van de androïden. Met zijn korte monoloog op het einde van de film schrijft hij in zijn eentje filmgeschiedenis.
Een vaak gehoorde kritiek is dat de film traag is. Dat is zo, maar dat is net één van zijn grote sterktes. Als kijker krijg je zo echt de tijd om kennis te maken met dit naargeestige, maar ook mysterieuze toekomstbeeld (de film speelt zich af in het Los Angeles van 2019!). De production design is fantastisch (het huis van de poppenmaker, het gebouw van de laatste confrontatie). Alles ziet er zo realistisch uit (en voelt ook niet gedateerd aan, ook niet na bijna 40 jaar). De belichting is subliem (zie de scènes in het gebouw waar de confrontatie tussen Deckard en Batty plaats vindt) en de cinematografie is van topniveau. Hetzelfde kan gezegd worden van de muziek van Vangelis die de naargeestigheid onderstreept. Bovendien is dit wellicht de meest intelligente science fiction film ooit gemaakt (jawel, meneer Nolan, het spijt me). Constant worden existentiële vragen gesteld. Naarmate de film vordert, voel je ook de twijfel bij Deckard: wie is er nu eigenlijk de slechterik? De slotmonoloog van Hauer vat alles mooi samen in deze klassieker onder de quotes: "All those moments will be lost in time, like tears in rain.", of je nu mens bent of androïde...
Te zien op Prime Video, HBO Max en Pathé Thuis
